Gece hırçınlığının pençesinde
Gönül pencerem bir zavallıydı

Haşyetin tebarüzüyle solumak
İmkânsız ve ne kadar korkunçtu

Heyecan, merak adeta kuşatıyor
Hücrelerime kadar donduruyordu

Sokaklar gölgelerimi kirletirken
Hayatımı acımasızca örseliyordu

Yalnızlığım kaldırımlarda çaresiz
Vuslat yolculuğunda çok isteksizdi

Sinemde çöreklenen hasretin hali
Avuçlarımla sildiğim gözyaşlarımdı

Zamanın bir nefeslik acımasızlığını
Zerresine kadar hissettiğim hayattı

Aşk, asla menfaati barındırmayan
Üç harflik ve beş noktalık anlamdı

Cezbe kapılmak, bir meczup olmak
Aşk için yoktur ki katlanılmayacak

Bir çekim kuvvetiyle yolu aramak
Manaya kanmak, budur yaşamak

Ne meczup delidir, ne âşık divanedir
El hak, ikisi de Allah için zikredendir

Hayatın her katresinde alınan soluktur
Aşk, bunların en mütenahi olgusudur