Baba...babacığım...
Uzun yıllar beni bu sözcükten mahrum bıraktın... Baba diyemediğim için sana hep kızdım... Canım yandı... Küstüm...
"Babam geliyor" diye saçlarını uçuşturarak koşan Hatice'nin ardından bakarken de hep kızdım sana... Zeynep'in gıcır gıcır yeni ayakkabılarını kıskanmadım hiç... Onun "babam aldı" deyişini kıskandım... Yine kızdım... Yine küstüm sana... Bozuldum...
Ergenlik bunalımındakiGülçin'in babasının dizlerinde ağlayışına üzülmedim ben... Ağlayacak baba dizinden beni mahrum bırakışına üzüldüm... Ağladım... Küstüm...
Kavga ettiğim komşumun oğlunun bana vurması değildi canımı yakan... "Seni babama söyleyeceğim " demesiydi... Ona vurup ağlattım... Canını yaktım...Kaçtım... Hırçınlaştım...
Annemin beni akşam tiyatroya göndermemesi değildi beni ağlatan... "Seni akşam akşam kim alacak " demesiydi...
Deprem olduğunda deprem değildi beni korkutan ... Karanlıkta kimden güç alacağımı bilemeden kaldığım sensizliğimdi...
Ergenliğim değildi beni bunaltan, küçük bir kızın hayatında babanın anlamının çok önemli olduğuydu...Ve benim bu anlamı yaşayamamamdı...
Yıllarca hiçbir erkeğe güvenmeden sevgilerimi yaşamamış olmam benden değildi... Senin gidişindendi hep...
Baba kelimesinin gönül sözlüğümde karşılığının boş kalması da sendendi... Babanın anlamını henüz öğretememiştin ki bana...

Ayrılık insanlar için diyorlar ... Sen de insandın...Ama ben bu ayrılığı kabullenecek kadar büyümemiştim henüz... Senin küçük kızındım daha... Daha 16 yaşıma henüz girmiştim ve sen beni babasız bırakıp gittin baba...
Daha sana ergenlik bunalımı takılacaktım ben... Okuldaki erkek çocuklarını şikayetlenecektim... Koluna giripAnkara'yı gezecektim...Köyüne götürecektin beni... Beraber geleceğim hakkımda konuşacaktım sana... Ahkam kesecektim bilmiş bilmiş... Kısacık daracık giyinip kızdıracaktım seni... Müziği bangır bangır açıp başını şişirecektim... Şımaracaktım sana azıcık baba...Azıcık...

Karnemde hiç kırığım olmadı biliyor musun?... Hep çalışkan oldum okullarda ... Çünkü sensizliğinde annemi üzme hakkımı da giderken alıp gittin baba...16 yaşımı yaşama
hakkımı da alıp gittin... Sana çok ihtiyacım vardı baba... Keşke bunları hiç yazdırmasaydın bana... Ardından ağlayamadım hiç... Hep içimde kaldı yaşlarım... Meğer seni ne çok özlemişim baba... Senden vazgeçmedim hiç...

Hep yaşayamadığım babamdın... Hhep kızdığım... Hep küs kaldığım... Hep aradığım... Yaşanmamışlığım... Sen hep babamdın ... Babaydın... Baba...

Ve yıllar sonra o çok sevdiğin papatyaları bırakırken sana, sessizce ilk kez vedalaştım seninle...
Çünkü büyüdüm artık... Sensiz büyüdüm...
Ve....
Sana kızdığım için bunca yıl haksızlık etmişim kendime...Haksızlık etmişim sana...
Bir küçük kız çocuğuydum baba... Sen giderken... Ve bir kız babasız büyümemeliydi...

Ben büyüdüm... Baba... Ben seni gözümde... Ben seni yüreğimde büyüterek büyüdüm...
Ve yıllar sonra o papatyalarla birlikte saldım gitti içimde birikenleri...saldım gitti baba...
Ben büyüdüm baba... Artık büyüdüm... Zor olsada... Sensiz olsada büyüdüm..

Ve artık biliyorum baba sen de beni bırakıp gitmek istemedin... Ölüm allahın emriydi...
Bir şey yapamazdın ki...

Baba seni çok ama çok seviyorum... Huzur içinde uyu... Başında dua okuyacak bir kızın var senin... Ben varım baba...
Babalar günün kutlu olsun baba...
Ellerinin şefkati saçlarımda... Sevgim hani o çok sevdiğin papatyalarımda... Ellerinden öperim baba...
Saygılarımla...
Kızın...

"Kocaman oldum baba...büyüdüm de yaşlandım sen hala aynısın tam da yüreğimin ortasında..."