Ýkimizde kaybettik!
(sanma ki mutluluðun kollarýndasýn)

Gel, son kez dudaklarýmda ara isminin hecelerini, bakalým tanýyabilecek misin? Bir masal akþamý hüzünlerime yenildim. Ben bir kez aðladým; sen aðlamalara doyamayacaksýn…
(hiçbir gözyaþý hafifletmez ayrýlýðý/ kandýrma kendini sahte mutlulukla)

Gittiðin yerleri iyi seç! Gün gelir ararsýn geldiðin yeri… En büyük düþman vicdandýr/ çoðu kez kazandýðýný sandýðýn anda gelir-konar kalbine. Acýlar güzeldir; herkes çekemez acýyý, vicdan gerekir… Dönülmez sokaklarda sakýn arama kendini/ sen çok sevilen bir yürektesin… Seni biraz sevmedim ki-avucumdaki kýrmýzý gül hala “sen” kokuyor…
(nasihat deðil bu! En çok kendim acýyorum yine de, kendime…)

“seni sevdiðimi sana yazdýðýmdan deðil! Güzel yüzünü bir kez görmek için çektiðim acýlardan anla…”

/ …bir aþk, bir sen… Çok farklý þeyler bunlar. Aþk, belki her yüreðe duyabileceðim bir his artýk, sadece… “sen” bir baþkasý asla “sen” olamaz ki- belki âþýk olduðum yüreðe “çok seviyorum”, diyebilirim… Ama “seni çok seviyorum” diyemem, senden baþkasýna…/

“seninle en çok çocukluðunu paylaþmak isterdim… Hani ayrýlýklarýn hiç olmadýðý zamanlarý…”

Galiba ikimizde kaybettik!
(artýk hiç dinmeyecek yüreðimde acýnýn sesi)

Bilmiyorum, eskisi gibi yaþamak ister miyim? Tuhaf bir þey bu! Galiba biraz yoruldum. Hayatýmýn asla olmaz dediðim dönemlerindeyim. Saðlýk problemlerim bitmiyor. Hayallerim bile eskisi gibi uðramýyor. Ayna karþýsýna geçip-süslendiðim zamanlarý bile özledim. Saçlarým uzamýþmýþ, öyle diyorlar. Oysa kar taneleri düþtü ellerinin deðdiði her yere… Yüreðim çok soðudu!
(yaþamak nasýl bir duygu ki-unuttum bu kadar)

“sence varlýðýný bu kadar sevmeseydim/ yokluðuna katlanabilir miydim?”

…sana yazarken kýzacaktým en çok. Neden, diye sorup/ yoracaktým vicdanýný. Ama yapamadým iþte! Her soruyu yine unutuyorum. Aslýnda hiç üzmek istemiyorum. Belki yarým kalmýþlýðýmý seninle tamamladýðým içindir ki-seni kýramýyorum…
(seni çok özledim/ “sen” diyebildiðim, seni ama…)

Senden daha fazla yara aldým. Kanayan yanlarýmdan varlýðýn usulca süzülürken hiç engel olamadým. Biliyorum, gitmek istiyordun ki-hiçbir þey söylemeye bile gerek duymadýn, sadece gittin… Haklý gerçeklerin vardý belki/ benden daha fazla seviliyordun baþka yürekte… Kýzmýyorum! Sadece yokluðunda bile “sen” varsýn… Sensizliði bana emanet etiðin için “çok seviyorum” seni yine de…
(yaralarým kapanýrsa eksik kalýr mý diðer yaným…)

Belki aþký utandýramadýk ama kendi adýma ispatladým: “seni çok seveceðimi ve asla unutmayacaðýmý…”

—Son yazýmdý… Ve susuyorum artýk!(ömrüm boyunca )
( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–20 ) —Emre onbey