Evet, sende “sensizlik” oldum;
Artık, affetmem hiç kendimi…

…oysa ne çok “sen” olmuştum
Soğuklar bile üşütmüyordu…
—şimdilerdeki gibi
Kaldırımlardan hüzün toplamıyordum
(ben sende, sen olarak kala-kaldım da)

Kusura bakma sevgilim!
Hasretinle başım fena halde dertte…
(bu çıktığım kaçıncı sensiz yokuş/ hatırlamıyorum)
İşte ben şimdi nerdeyim?
Kimdeyim, bilemiyorum…
Belki kavuşamadık ama
Çok sevdik değil mi?
—hani kavuşamasak ta,
Sende “sensizlik” olarak kalsam da,
Bir tek senin için yaşadığımı bil yeter!
(yokluğunda bile çok seviyorum inan bana)

Sensizlikte boğulsam da “sen” diye, öleceğim…


Emre onbey