Her giden
bize bizi öðretir
biraz.
Ölüm döþeðinde
derslerin en kýymetlisi.
Buðulu gün, tüm resimleri
tekrar silene dek
tüm aynalar berraktýr
ulu yaðmur sonrasý bir göl misali.

Sadece bir kez ölürler bizim için,
sonra bir daha asla.
Onlar olmaksýzýn
ne biliyor olurduk ki?
Hani terk edildiðimiz vakit
üzerlerine yatýrýldýðýmýz
o güvenli teraziler olmadan.
O teraziler ki, olmadýklarý an
hiç bir þeyin aðýrlýðý yoktur.

Sözleri yerini bulmayan bizler,
unutuyoruz.
Ya onlar?
Onlar öðretiyi
tekrarlayamazlar.

Bir sonraki ders
senin ya da benim ölümüm:
yine hemen karanlýk olacak
denli aydýnlýk, o denli anlaþýlýr.


Þiir: Hilde Domin (1909-2006)
Türkçesi: Orhan Özmut