Biliyorum ki artık beni aramayacaksın
Sana karşı halimde var olan suskunluğum
Her yanıma sessizliğin katlarını örüyordu
Yüreğimi hıçkırtan haykırışlara dalıyordum

Derlerdi ki zaman bazen ilaçtır sabredilirse
Dirliğin içinde var olan nimetin kadri bilinirse
Külfetin bizzat insan için var edildiği hükmince
Nimet neylesin ki sen onu gönülden istemeyince

İşte bende benliğimin serseriliğinde kapılmıştım
Halimi cezp edenle susadığım heyecanı yaşamıştım
Oysaki yalnızca sanal olarak melalleşiyorken derken
Düşüncelerimde kaybolmuştu azmim mefkûre birden

Neden niye derken ve hatta bazen çok düşünürken
Senin kendi farkında olamaman işlerinde kaybolman
Monotonluğun içinde kaybolarak bir ufuk sunmaman
Günü birlik karşısında çok söylesem de uygulamaman

Mutfak yemek günlük iş derken kaybolup girmendi
Neye ihtiyaçlı olduğumu hissetmeden gülmelerindi
Benim özlediğim değil de lüzumsuz addettiklerimdi
Bir zamanlar gönlümü fetheden değildi kalıntılardı

Şimdi her ne kadar dizlerinin dibinde otursam da
Gözlerinde çok aransam bakmak zorumda kalsam da
İçimde ki hislerimde hiçbir umudum kalmadı inan ki
Bedenen senin olsam da ruhum uzaklardadır hazin ki