sözlerin kurunca daraðacýný
özümün yandý caný
ve ayaklanýnca deli kaným
isyaným çekti çatkýsýný
þiirin boynuna geçti yaðlý urgan
ve
"biz"in boynuna asýldý Güvercin gerdanlýðý



ne can kaldý geriye
ne de canan
dik baþlý bir çocuktu arta kalan
sürgüne gitmiþ gözleriyle
aðýr bir ezgi gibi
hýçkýrarak aðlayan


karayelden bile kara gözüm artýk
dörtnala koþuyorken öfkem
ilk kez ayaza vurmuyor
varlýðýnla buz tutmuþ tenim
huzur veriyor rüzgar
daðýtýyor okþayarak saçlarýmý
ve biliyor musun
ilk kez ýsýnýyorum
sarýlýp yalnýzlýðýma


bundan böyle savaþým anýlarla
her hatýrlanýþýnda
bir cinayet daha iþleyeceðim
ki biliyorum suç ortaðýným artýk

ve sen
kök saldý bir kere içine varlýðým
her gün vicdanýnda yeþeren
yeni bir filizi budayarak yaþlanacaksýn

þimdi dizginle gücün yeterse zamaný
ki harcananlar uðruna aksýn nedemet


05/Nisan/2008

Figen YARAR



**ilkbahar geldiðinde deylem vadilerinde kar beyazlýðýnda ölü güvercinler bulunurmuþ.
Söylenene göre sevgilerinden ötürü
öldürürlermiþ birbirlerini ve boyunlarýnda
kan damlalarýndan bir zincir (Güvercin Gerdanlýðý)taþýrlarmýþ parlak kýrmýzý...!!!**


Ernst W. Heine