Kendimi yorgun mu hissediyorum? Öyleyse belki biraz dışarı çıkmayı denemeliyim. Birbirini büyük bir umursamazlıkla boğazlayan o insanların içinde dolaşmak iyi gelebilir. Ya da evimde oturup yodanın ölmesini beklerim. Bu elbette çok vaktimi alır ama aynı zamanda en garantili yoldur da. O ölmek için odasına gittiğinde ben de televizyonu açıp Teri nin gelmesini beklerim. Bir gün geçer beş yıl geçer , şanssızsam elli yıl geçer. Böylece bir saçma bekleme safhası daha geçmiş olur ve ben onların hepsinin geçip bitmesini öylesine çok istiyorum ki. Sonra benim arkamdan bir şarkı söylediğinizde yattığım yerden kalkıp kapatın çenenizi be derim. Teri gelir.Terinin olma ihtimali , benim olmama ihtimalim ve biz hepimiz birlikte mutlu mesut yaşayıp gideriz. İşte gerçekten mutlu mesut yaşamak da budur.
Eskiler buna hayalcilik derlerdi. Mesela dedem. Ona göre herşey aptallıktı.Onun istediği kadar uzun olmadığım için eksik olmaya doğuştan mahkum olan da bendim ama yinede beni severdi. Mesela ananem. Bunları anlatsaydım bana inanabilecek yegane insan ananemdi. Çünkü ananem Cüneyt Arkının her seferinde öldüğüne de inanıyordu. Annemi , babamı ve kardeşlerimi ise tek tek saymak istemiyorum burda.
İşte benim yaşamak için kendime seçtiğim yol bu anlattıklarıma benzer bir şey. Temiz hava, bol güneş ve insanlar. Benim özellikle kaçındığım gerçekler hepsi. Tıpkı hikayenin sonunun "ve herşeye rağmen küçük çocuk kurtarılamadı" diye bitmesi gibi. Bir gün belki küçük çocuk öldüğünde arkasından ağlayan çok insan olacak. Nede olsa o küçük bir çocuktu, küçük çocukları herkes sever ve küçük çocukların ölümüne herkes üzülür. Ama o küçük çocuk yine de hiç bir şeyi anlamamış olacak. Bense o gün geldiğinde ancak şunu söyleyebirim. Hiçbir zaman sahip olamadım. Öyleyse kaybetmeminde bir anlamı yok.
Öyle değil mi?