ölmek hangi ruhta bu kadar tutkuya dönüşebilir?
hangi ölüm böyle tutkuyla bakar sevdiğine?
hangi bakış ölümü barındırır derinliklerinde?
yeşil bir iz var yüreğimde
ruhumda kopan sebepsiz çığlıklar,
karma karışık.
akordiyon sesi kulaklarımda,
duymuyorum yüreğimin can çekişlerini,
sen varsın avuçlarımda.
sen,ölüm ve bakışlar...
içime akan bu sıcaklık öyle bir sert çığlıkla karşılaşıyor ki.
kaybetmekten, düşsüz bir yüreğe sahip olmaktan,
küçük bir damla gibi gözümden akmandan korkuyorum.
ölümden korkmayan insan daha korkaktır
bir çocuğun göz yaşlarından
sevdiğinin kaçan gözlerinden
bir bebeğin çığlıklarından korkar.
korkuyorum bende bunlardan
gidemiyorum üstüne, yenemiyorum, ezip geçemiyorum.
ve işte bu çaresizlik içinde
senin yüreğinden akan suya dokunabilmek
senin gözlerinde ölmek istiyorum.
kanlı coğrafyalar yorarken beni.
sevdamın varlığına inanmak
ve hesap sormak istiyorum
ölümü bile ezecek kadar severken birini,
acizliğin avuçlarında çırpınmak
adalet mi?
inandığım tanrı,
öldü mü yoksa?