hani büyüklerimiz hep derdi ya nerde o eski bayramlar,evet nerde o bayramlar.gülerek eğlenerek karşıladımız o bayramlar.bayramlarımızı kimler caldı.annem nerde ya babam,bayramı büyük bir sabırsızlıkla beklerdik.annem bi gün öncesinde ellerimize kına yakardı sabah kalktığımızda ilk iş kimin kınasının en iyi cıktığına bakmak olurdu.daha sonra annemle ablam bayram kahvaltısı hazırlarlardı.patates kızartması herzamankinden farklı olurdu.babamın bayram namazından gelmesini bekleme zamanı artık babam gelirse hemen elini öpüp harçlık alacağız.işte babamda geldi harçlıklarıda aldığımıza göre artık kahvaltıya gecilebilir.bunları yazarken içimde bir kırkınlık oldu çünkü bunların hepsi 3 yıl önce yaşanmıştı.şu an bayramların ismini duymak bile beni sinirlendiriyor.çünkü artık ben o ellerine kına yakılan küçük kız çocuğu değilim annem yanımda değil ve ben artık kendi evimde babamın namazdan gelişini beklemiyorum.çünkü artık evimden çok uzak bir ildeyim.kimsesiz bir başıma,annemin mezarına gitmem gerekiyor ama ayaklarım hep ters yönde oraya her gittiğimde gücümü kaybediyorum çünkü.ya o bayram ziyaretleri hiç sevmemişimdir zaten.ben evimde vakit gecirmek istiyorum annemle kardeşlerimle bir tatillerde görüşüyorum.özelleikle amcamlara gitmek hiç içimden gelmiyor.tabiki bizim bütün itirazlarımıza rağmen babamın dediği oluyo ve biz herkesi ziyaret etmek zorunda kalıyoruz.kalbimde o an bir fırtına kopuyo bu şehirden gideceğim ve bir daha bunların hicbirini görmeyeceğim diyorum.ve bunu başarıyorum su anda o sevmediğim amcalarımın hiçbirinin yanına gitmiyorum.arada bir teyzemlere gidiyorum.ama artık benim mutluluk fotoğraflarına tahammülüm yok.