Tesadüfen gördüğüm bir kalpti onunkisi. Daha ilk saniyelerde farkedilen bir iç ürpertisi, bir kendinle yüzleşme, bir uzaklara bakma, hatırlama ve gözyaşıydı gerisi. Tokat gibi patladı yüzümde.. Sarsıcı, çokça yalnız, tedirgin edici, çokça yıkıcı gerçeklerdi. Bir çağan ırmak betimlemesiydi bu yaşananlar. Nasılda karşılaşamamıştım bunca zamandır onunla ve yaptıklarıyla. Her ne kadar yeni girmiş sayılsa da o başkalarının hayatlarına, benimki keşke çok daha erken olsaydı dediklerimdendi. İnsana insan olduğunu hatırlatan, yazdıklarıyla ruhları okşayan ve unuttuğu gerçekleri hatırlatan nadir kalplerdendi o. Bu bir çağan ırmak gerçeğiydi.. Sessizliğin dili, yaşanmışlığın yıpratıcılığı, geçen zamanın hüznü ve o farkında bile olmadan unuttuğun-belki de unutturulduğun- siyah beyaz eskinin mutluluğunu hatırlamanın sevinci..

“Çemberimde Gül Oya” ile ile başlayan bir serüvendi benimkisi. Zamanında izleyemediğim bir dönem dizisiydi kendisi. Zamanı unuttuğum, kendi gerçeklerimle çok fazla uğraştığım, televizyon dizileriyle gözbebeklerimizi sıvazlayan popüler kültürü çok fazla eleştirdiğim bir dönemime denk gelmişti. Dizi izlemeyi vakit kaybı olarak görüyorken nereden bilebilirdim “onun” bir diziden çok daha fazla olduğunu.. Beni benden alacağını, beni hiç tanık olamayacağım bir dönemle öylesine gerçekçi bir yaklaşımla yüzleştirip; içimdeki devrimciyi, içimdeki sevgiliyi, aşkı, asiyi, mazlumu, idealisti, hayalperesti ve nostaljiyi uyandırıp, içinde bulduklarımla kalbimi paramparça edeceğini.. Nereden bilebilirdim. Ama keşke bilseydim! 3 sene önce yakalardım bu eşsiz duyguları. Ama olsun, geç te olsa 20. yüzyılın en iyi senarist, yönetmen, hikaye anlatıcısı ve şairini-çünkü her diyaloğu bir şiir tadındadır bence Çağan Irmak’ın- tanıdım çok geç olmadan. Ellerini koydu kalbimin üzerine, ki uzun zamandır koyan olmamıştı böylesine sessiz, derinden ve kendi dilince.. Anne-babalarımızın yaşadığı, bizim ise daha dünyaya gözlerini yeni yeni açtığı bir dönemde olup biten türkiye ve dünya gerçeklerini gözümüze ve kalbimize sakince ve sertçe soktu o “Çemberimde Gül Oya” ile. Dediğim gibi, dizi izlemeyi şiddetle reddeden beni, her bölüm sonu oluk oluk ağlattı, kanattı, çok acıttı ve çok düşündürdü Çağan Irmak. Unuttuğum çok şeyi hatırlattı çocukluğuma, yaşayamadığım ama yaşamayı çok fazla istediğim yıllara ve masumiyete dair..
Hatırlamaya en çok ihtiyaç duyduğumuz şeylerdir bunlar kanımca. Çünkü bir insan geçmişini hatırlamaz ve unutursa hiç yaşamamış sayılır. Çünkü geçmiştir insanı büyüten; varolma savaşında ona doğruyu yanlışı, iyiyi kötüyü, sevgiyi ve sevgisizliği öğreten. İnsanı silkeleyen, gözlerini kırpıştıran gerçekleri barındırır geçmiş. Hadi zorlayalım biraz hafızalarımızı! İlk sevgilimiz değil miydi bize o unutulmaz öpücüğü veren ve o yüzü hiç unutulmayan? İlk yenilgimiz değil miydi o ilkokul sıralarında maruz kaldığımız arkadaş dalga geçmeleri? Soğuktan donma pahasına deniz kenarlarında o aşık olduğumuz sevdiceği heyecanla bekleyişlerimiz, terleyen ellerimiz ve ardından terkedilişlerimiz? Karnede pekiyileri görünce yüzümüzde oluşan o mutluluk dolu masum gülümseyişler? İlk yediğimiz dayağın ardından içimize dışımıza akan gözyaşları? Radyoda yaptığımız istek parça anonsunun yanında geçen adımız ve hoşlandığımız kişinin üzerimizdeki grup t-shirtünü ilk görüşünde hissettiklerimiz?
Bir teyp kasedinin içine sığdırılan konuşmalar, müzikler ve kulağa gelen ilk anne-baba kavgalarının orta kulakta bıraktığı kalıcı darbeler.. Darbeler ve dağınık yüzler..
Gerisini siz hatırlayın şimdi.. Ama hatırlayın ne olur. Çağan’ın da anlatmaya çalıştığı gibi, hatırlayın ve hiç unutmayın ki ileride başkalarına da anlatabilin. Böylece herkez kendine bir yer bulsun o anılarda. Kendi içinde bir hesaplaşma ve çıkarım yapsın, kendine birşeyler katsın ki sonsuza uzansın ellerimiz.. Yaşadıklarıyla büyür insan ruhu. Sığlıklarından, bencil, kindar ve haset duygularından arınır ve böylece gelişir, değişir ve dönüşür olumlu yönde kanımca..

İşte bu anlamda çok şey vaadediyor Çağan Irmak insan ruhuna.. Ve çektiği birçok sinema filmiyle: “Çilekli Pasta”, “Bana Şans Dile”, “Mustafa Hakkında Herşey”, “Babam ve Oğlum”, “Ulak”.. Anlatacağı çok şey var daha belli derken “Issız Adam” çıktı en son karşıma. Kendi halinde bir aşk hikayesini, yine kendi dilinde öyle güçlü ve derinlikli bir anlatımla işlemiş ki Çağan; dilinizin altında buruk, keskin ama kalıcı bir tat bırakıyor.. Başka biri çekseydi bu filmi kesinlikle aynı duyguyu bırakmaz ve unutulup giderdi diye düşünüyorum. Ama onun parmak izlerini o kadar belirgin görüyorsunuz ki filmi izlerken, aklınızın bir odasına yerleşiveriyor hemen hissettikleriniz..
Sakin ve meraklı duygularla girip, tir tir titreyerek sarsılmış, ürkütülmüş ve içine kaçmış bir şekilde çıktım ben filmden, hatta çıkmak istemedim uzun süre.. Hissettirdi, düşündürdü, anımsattı, yıprattı, acıttı ve ağlattı.. Çok gerçek, çok hatıra, çok gülümseme ve gözyaşı gösterdi kadın-erkek bütün gözlere. En çokta, görselliğinin yanına kattığı, o unutulmaya yüz tutmuş eski ve eşsiz müziklerle kalp ağrısı yarattı kangren olmaya çok müsait yüreklere.. İnsanoğlu gözünün gördüğü ve kalpten hissettiği şeylere daha çok bağlanıyormuş bunu kanıtladı bir de. Çünkü o filmle bütünleşmeseydi belki de “Anlamazdın” isimli mücevher kıvamındaki Ayla Dikmen şarkısı, bu kadar da fazla dinlenmeyecekti şimdilerde.. Herkez geçmişi özlemeye, orda yaşanan ve sek içilen aşklara özlemle bakmaya başladı şimdilerde. Herkez aç, susuz, dilsiz belki de bu anlamda(bu da ayrı bir konu başlığı tabi). O yüzden kana kana içti ve konuştu bu filmi ve müziklerini.. Hala da devam ediyor etkileri birçoklarımızda..

Biliyorum ki bundan sonra da yapacağı her işte ruhunun, ruhumuzun o ince ve derin çiziklerini hissettirmeye; anlatmaya ve gözümüzün içine yumuşakça sokmaya devam edecek...
Bu bir Çağan Irmak gerçeğidir. Keşke ben de bir gün müziklerimle bu büyük gerçeğe küçük bir katkıda bulunabilsem diye geçiriyorum şimdi aklımdan..
İyi ki varsın sevgili Çağan ve iyi ki sen sensin..