Vefa’dan Süleymaniye’ye hýzlý adýmlarla yürürken insanlara sýrtýný dönmüþ bir çocuðu gördüm. Ayaklarý yalýndý. Ellerini vücudunun arkasýna atmýþ, bir eli diðer elinin üzerindeydi. Bulunduðum yerden heyecanla seslendim:
-Þiþþt…Küçük çocuk buraya bakar mýsýn?

Ayný cümleleri tekrar tekrar kurmuþtum ama nafile cevap vermiyordu. Yanýna gidecektim; ancak çok acele bir iþim vardý yetiþmek zorunda olduðum.

-Allah’ým! Sen bu gariplerin yardýmcýsý ol diyerek oradan geldiðim gibi hýzlý adýmlarla uzaklaþmaya baþladým.

O çocuðun yanýndan ayrýlýrken,can çekiþen insanlýðýn damarlarýndan birini daha kesiyor, insanlýðýn yok olmasýna bir nebze de olsa katký saðladýðýmý hissediyordum.Ama ne yapabilirdim?Burasý Ýstanbul’du.Devamlý bir koþuþturma içerisindesin,bazý anormal þeyleri kabullenmeyi,düþene de bir tekme de sen atmayý kendine görev edinmeyi bir borç bilmelisin. Yoksa ayakta durmayý nasýl baþarabilirsin ki? Ehh! Ne de olsa bir Avrupa Kýtasý parçasý üzerindesin,batýlýlýk yavaþ yavaþ senin de ruhuna iþliyor.

-DUYU ORGANLARINI KAYBEDÝYORSUN-

Ýlk önce duymamaya baþlýyorsun. Çocuklar aðlaþýyor, birileri imdat diye avaz avaz baðrýþýyor kulaðýný kapatýyorsun. Kulaðýna bir pamuk da sen kapat kampanyalarýna sen de iþtirak ediyorsun.

Sonra koku almamaya baþlýyorsun. Ara sokaklarda kan gövdeyi götürüyor,yokuþ aþaðý akan kan selinin etrafa yaydýðý kan kokusunu hissetmiyorsun.Lokantalarýn önünden geçerken etrafa daðýlan o güzelim yemek kokularý hiç de umurunda deðil;çünkü aç deðilsin,aç adamýn halinden anlamýyorsun.

Ardýndan görmüyorsun. Sultanahmet,Süleymaniye,Fatih,Beyazýt,Þehzade sana el sallýyor,bir þeyler anlatmak istiyor ve sen görmüyor,görmemezlikten geliyorsun.Dahasý Ayasofya kan aðlýyor dönüp bakmýyorsun bile;çünkü korkuyorsun.Bunca sene aldýrýþ etmediðin,yüzüne bakmadýðýn bu emanetlerin bir gün yüzüne tüküreceðinden endiþe ediyorsun.

Dokunamýyorsun. Öksüzler, yetimler umurunda deðil. Kedilerin, köpeklerin bile baþýný okþarken o garipleri bu fiilden mahrum býrakýyorsun.

Derken tatmýyorsun. Fakirlerle ayný sofraya oturup bir kaþýk sallamýyorsun, daha doðrusu onlarý sallamýyorsun; çünkü kendin sallanýyorsun farkýnda deðilsin yaþadýklarýnýn, hissedemediklerinin.

Evet. O çocuk vardý ya geçen gün onu yine gördüm. Nerede mi? Meðer o sadece Süleymaniye’de deðil, Fatih’te Eyüp’te, Beyoðlu’nda, Bakýrköy’de, Þiþli’de daha doðusu bütün Ýstanbul’daymýþ. Hatta Edirne,Kars,Ýzmir,Konya,Hatay,Sinop,Gaziantep,Trabzon,Diyarbakýr, Erzurum,Þanlýurfa ve Sivas’ta yani Türkiye topraklarýnýn her metre karesindeymiþ.Daha sonralarý öðrendiðim de ise Dünya’nýn her köþesindeymiþ.Ve o küçük çocuðun adý HANZALA imiþ.Kimse ama hiç kimse onun yüzünü görememiþ.Filistinliymiþ ama 10 yaþýndan beri Filistin’i hiç görmemiþ,o parsellenmiþ topraklar ona o zamandan beri hiç gösterilmemiþ.Ýsrail onun vatanýný iþgal etmiþ onu vatanýndan etmiþ.Filistin halkýna katliam,soykýrým yapýlýrken,O 8-9 yaþýnda tanklarýn önüne geçip Ýsrail askerlerine sapanla taþ yaðdýrmýþ.Dünya ülkeleri ne mi yapmýþ? Susmuþ, sessizlik en büyük haykýrýþtýr! Nidalarý atmýþ; ama o nidanýn bir Ýsrail atasözü olduðunu bilmeden.

Ve ismini ve davasýný kalbime kazýdýðým o çocuk,yani Hanzala bizimle konuþmuyor.Filistin özgürlüðe kavuþmadan,Ýsrail o topraklarý terk etmeden de yüzünü bizlere karþý çevirmeyecek.Ey yürekleri daðlayan Hanzala..!Yüzünü göreceðimiz o güzel günü hasretle bekleyeceðiz ve ilk çiçeðini o gün sana ben uzatacaðým.


Fatih KAYABAÞI