Bu dünyayý biz yaratmadýysak nasýl özgür olabiliriz ki.Bir filozof: " Ben Tanrý'sýz bir yerde yaþamak istiyorum” der. Tanrý olmadýðýnda mutlu olabilecek miyiz? Hayat bize hep maðlubiyeti öðrettiyse ve haksýzlýklarý önleyememeyi öðrettiyse bu dünyada kötülük yapanlarýn yaptýklarý yanlarýnda kar mý kalacak. Aslýnda Tanrý'nýn yerini alabilecek yegane olgu devlettir. Peki devlet adam öldürebiliyorsa kime sýðýnacaðýz ve kimden yardým isteyeceðiz. Görülüyor ki insan Tanrý'ya muhtaçtýr. Ayrýca Tanrý'yý yok saymak Tanrý'nýn olmadýðý anlamýna gelmez. Ýnsan hayat fabrikasýnýn yaptýðý suç makinesidir. Bu makine akýlla çalýþýr. Öyleyse insan aklý olduðu için suç iþlemektedir. Ve aklým var fikrim var deyip mantýðýna sýðýnanlar katliamlara, savaþlara, kýyýmlara keskin zekalarýyla kýlýf bulmaktadýrlar. Bir insanýn mutluluðu zincirlerini kabul etmesine, esaretine bir mana bulmasýna baðlýdýr. Yoksa baþýboþ, zincirlerini kýrmýþ olarak yaþayan, her istediðinin olacaðýný düþünen hiçbir insan mutlu olmaz. Zaten mutluluk da mutsuzluk da ayný tencerede piþen yemektir. Çünkü malzemeleri aynýdýr. Seni mutlu eden þey mutsuz da edebilir. Bu yüzden sen ne kadar iyi ahçý olursan ol bir gün mutluluk yemeðinin ekþilediðini ya da bayatladýðýný görürsün de gözlerine inanamazsýn.
Aslýnda kandýrýlýyoruz. Dýþarý çýk bak sokakta, yolda, orda burda ne çok algý bombardýmanýna tutuluruz. Hayat bizimle böyle savaþýr. Biz de bu algý bombardýmaný altýnda bir seçim yaparýz. Oysa yaptýðýmýz seçim önümüze konulan mayýn tarlasýndaki bir güldür. O gül ki bizi kan içinde býrakýr da biz farkýna varamayýz. Hayat ne güzel deriz de aðlanacak halimize gülmeyiz. Hayat bizi sevgililerle, eþle, dostla, çocukla, makamla mevkiyle kandýrýr. Yaþamak içi boþ bir kavanozsa anca içini Tanrý ile doldurabiliriz. Çünkü o kavanoz kýrýlýp elimizi kanattýðýnda yüreðimizden yükselen tek ses Allah olacaktýr. Nice elleri kollarý kan içinde olanlar vardýr da sarýlacak kimseyi bulamazlar. Sadece gidip içki þiþelerine sarýlýrlar. Babil kulesinden ok atýp Tanrý'yý öldürmek isteyenlere oklar geri gelmiþtir. Kahrolan, mahvolan hep kendileri olmuþtur.
Bahçede büyüyen bir karanfilin adý özgürlükse o tarlada biten salatalýðýn adý niye hýyar olmaktadýr. Çünkü her þey insanla anlam bulmaktadýr. Çünkü Tanrý'nýn mana kitabý insandýr. O yüzden insaný iyi okumak ve anlamak lazýmdýr. “Yavuz hýrsýz ev sahibini kovar.” sözünde olduðu gibi bu dünyada yeyip içtikten sonra hesabý vermeden mal sahibini kovup gideceðimizi düþünüyorsak yanýlýyoruz. O ki hesabý en doðru olandýr o ki Tanrý’dýr. Bir çiçeðe bakýp da Allah’ým bu ne güzel ve zarif þey kim bilir sen ne kadar güzelsin demeyen at gözlüðü takmaya devam etsin. Ve bir ceylana bakýp þimdi yanýmýzda olsa da onu yesek diyen bir insan hiç konuþmasýn. Tanrý gönül gözüyle görülebilir ancak. Ve hayatta hiç sevmemiþ, hiç aþýk olmamýþ bir insan þefkatten, merhametten ve Tanrý’dan mahrum olur. Çünkü sevgi en iyi ilaçtýr ve Tanrý’ya ulaþtýran dolu dizgin bir attýr. Ve atlar her zaman Tanrý’ya koþarlar. Aðlamaktan korkan gözlerine perde çeksin. Ellerinin ihanetinden korkan uçuruma týrmanmasýn. Bir meyvanýn tadýna bakan bütün meyveleri ayný sanmasýn. Tanrý'dan zoru olan kendine yeni Tanrý'lar arasýn. Gitsin ineðe tapsýn. Yaþamak karanlýkta parlayan yýldýzlara benzer. Her þey iç içedir. Karanlýk ve aydýnlýk ayný yol üzerindedir de sadece Tanrý'nýn ýþýðýný gözlerinde hissedenler doðru yolu görebilirler ve Tanrý'ya ulaþabilirler.
Bir rüzgarýn hýþmýna uðrayýp þapkasýný düþürüp keli görünenler kimsede kusur bulmasýnlar ve Tanrý'ya düþman olup kýllýk yapmasýnlar.