Hepsi paramparça!
Adalet terazimin kefeleri, objektif gözlüklerimin camları, sabır taşlarım-yaşam çarklarım, ellerimle yazdıklarım, sözlerimle çizdiklerim…
Bu yaşıma gelmeden önce hürmetle içimde yetiştirdiklerim birer birer alındı elimden. Ben farketmeden. Kinime tutsak olmuş ben, fark etmeden. 5 yıl önce daha gerçektim, daha olmuştum. Hamladım. Geriye evrim yaşadım. Kendime verdiğim emekleri kırılgan yanıma emanet ederek çok büyük yanlış yaptım.
Şimdi sorsan bana, hala ve hala nasıl şaşırarak anlatırım yaşadıklarımı, insanoğlunun nasıl böyle şeyler yapabildiğine şaşırarak! Sen, belki benim şaşırmama şaşırırsın, çoğunun yaptığı gibi. Ya empati kuramadığından ya da çarka çoktaan ayak uydurduğundan…O yüzden çoğu şeyi anlatmaz oldum. Küçükken ben, büyük sözleri kaydettiğim defterime yazdığım gibi :

“Büyüdükçe doğru bildiği şeyleri anlatmakta acele etmiyor insan”.

Her okuduğumda içimden taşan bir hayranlık silsilesi…Her aklına ve başına geleni, herkese özenle, zevkle ve neşeyle anlatan ve bunu herhangi bir hal-hatır sorma arasında acıyla fark eden ben, büyümeyi hasretle beklerdim. Çok konuşmamayı, her şeyi anlatmamayı başarabileceğim o gizemli günleri…Heyhat! Şimdi, mesai saatleri arasında 50-60 kelime kullanıyor ya da kullanmıyorum. Gizemli ancak işkence dolu günler!
Artık suçu başkalarına atmayı bıraktığım aşamadayım. Çünkü ya bu deveyi gütmeli, ya bu diyardan gitmeliymişim, bunu göremedim. Ben gayet saf ve saçma bir şekilde insanların adaletli olmasını bekledim; olmayanlara tepki verip, bu defa da diğerlerinin objektif olmasını bekledim. Oysa bu düzen değişemez, çıkar temeline kurulu insan ilişkileri, bu koca bina(!) temelinden kesilemezmiş.
Biraz acı oldu ama öğrendim. Bu acı beni ne kadar derinden etkiledi, tamiri ne kadar uzun sürecek, şu anda tezahür edemiyorum. Ama bu kitabı yeni baştan okuyarak unuttuğum şeyleri hatırlamanın yanında yeni ayrıntıları da fark edebileceğimi ve emeklerimi kat kat geri kazanabileceğimi ümit ediyorum…