SABİT HİKAYE-DÖNGÜ

Bu bir hikaye. Şarkı yazıp da “bu bir şarkı değil” diyenlerden değilim. Hikaye...evet. Peki,nereden başlıyor?
Odamda kulaklarımı dinlendirdiğim bir anda, sabit bir sesle sarsılıyorum. Tak-tak-tak... Sabit aralıklarla devam eden seslere katlanamıyorum. Salt bu sebepten başucumda saat barındıramadım uzun zamanlar. Şimdilerde bu takıntıyı yok etmek için tiktaklarla boğuşarak uyumaya çalışıyorum. Ben bu fikirlerle oyalanırken şu “taktak” yine sinirlerimi uyarıyor. Kalkıp, hole çıkıyorum. Holün diğer ucunda, sandalyenin üzerinde bir adam görüyorum. Damarlarım çekilerek sese yaklaşıyorum. Elindeki ağır metali bir ileri, bir geri götürüyor, her defasında diğer elindeki çiviye ulaşacak şekilde. Her darbede kafam yarılıyor. Arkamı döndüğümde, aynadaki yansımam kafamın kanadığını söylüyor. Yanımda, hemen burnuma teğet bir duvar var ve ben kafamı oraya vuruyorum. Adam yok ortada ve mekan değişik. Bir kadın yaklaşıyor elinde paketlerle... Pamuk sabit aralıklarla kafama dokunuyor. Kadının yüzüne bakıyorum; pamuğa bakıyor. Gözlerinde beyaz bir lekenin gidip geldiğini görmek ilgimi çekiyor. Arkamı dönüyorum. Geniş bir tarlanın ortasındayım, lapa lapa kar yağıyor. İnsanlar var çevremde; koşan, atlayan, zıplayan. Kar taneleri sabit aralıklarla düşüyor tarlaya. Bazı çocuklar kardan adam yapıyor, bazılarıysa yüzükoyun yatmış kar yiyor. Dişlerim ağrıyor. Arkamı dönüyorum. Bir adam alnını kırıştırarak ağzımın içine eğiliyor. Elindekiyle dişimi bir sağa bir sola döndürüyor, sabit. Canım acıyor önce. Sonra da başım dönüyor, kerpetenle aynı yönde. Arkamı dönüyorum. Etrafım kayarak çekilmiş fotoğraf gibi , her şey kayıyor. Dönüp duran bir aletin içinde oturuyorum. Az kişi var benimle birlikte ve yüksekteyiz. Hep aynı yerde dönüşümüz canımı sıkıyor. Aşağıya bakıyorum kayan karelerde. Topluluk, bizi izliyor. Arkama bakıyorum. Topluluk hep bir ağızdan bağırmaya başlıyor. Önümde bir ip ve tabure, iki yanımda iki adam var. Tabureye çıkınca daha bir yükseliyor sesler, her şey hemen bitsin istiyorum, bu gürültü kanımı donduruyor. Sağımdaki adam ipi boynuma bağlıyor.Saçlarım sıkıştı. Diğeri yardım ediyor; şimdi rahatım. Tabureyi geri götürdüklerinde insanların gözlerindeki merakı görmek beni heyecanlandırıyor. Arkama bakıyorum. Kalabalığa karanlık ekleniyor. Ben sakin ve sessiz yerimde oturuyorum. Sahnede ön tarafta duran bir kadın bağırıyor, yanı başındaki koro sabit aralıklarla eşlik ediyor. Dayanıyorum. Oyalıyorum kendimi... Bir süre sonra ben de bağırıyorum.2-3kişi dışarı atıyor beni. Arkamı dönüyorum. Dışarısı çok güzel; çiçekler parlak, kuşlar ötüyor, insanlar gülüyor. Karşıya geçmek için trafik ışıklarına doğru yürüyorum. Önce sarı, ardından kırmızı yanıyor araçlara. Bekliyorum. 3 dakika sonra yine aynı şeyler oluyor. Bir 3 dakika daha, bir daha...Hep aynı! Lambaya tırmanıp, taşla vuruyorum camlarına. İnsanlar bakıyor. İşim bitince, karşıya geçip, arkamı dönüyorum. Karşılıklı duran iki adamın etrafını çocuklar sarmış; adamlar tartışıyor, çocuklar gülüyor. İki adam da işlemeli kıyafetler giyiyor, birinin eli de sürekli çenesinde duruyor. Biri ileri adım attığında,diğeri geri gidiyor; biri öne eğildiğinde,diğeri geri eğiliyor. Kahkahalar eşliğindeki ileri geriler bitmek bilmiyor. Çocuklar için dayanıyor, arkamı dönüyorum. Görmüş geçirmiş, yaşının hakkını vermiş bir ninenin dizinin dibinde oturuyorum. Anlattıklarını satırı satırına aklıma yazmaya çalışırken, bir satırda takılıp kalıyorum.
“hayat sabittir, her şey sabit ve döngüdedir. Neyden, nasıl kaçacaksın?”
Sabit olarak, 5 saniye arayla 3 defa “evet” diyorum. Rahatsız olmadım; damarlarım, midem rahat. Hayat bir döngü diyorum. Sabitlik geçiciymiş demek. Sadece, sabret.