İzEdebiyat - Alpdoğan Pul - Ah Müezzin Efendi Ah!

Yeni taşındığım evimde sabahlara alışmak zor oldu bir süre. Sabah dediysem harbiden sabah, öyle saat dokuz-on değil. Zaten o saatler sabah değil kuşluktur ya neyse. Bir alışkanlıktan bir alışkanlığa geçmek ne kadar da zor oluyormuş. Mutfağım, banyom, odam, komşularım, evden çıkış saatlerim, her gün kat ettiğim yol… Bir tek gece yatağıma uzanışlarım değişmedi. Sabahlara neden hemen alışamadığımı daha sonra anlatırım. Önce karanlığın yorgan olduğu zamana gidelim.

Beynin kalbe, mantığın duygusallığa yenildiği saatler. Kiminin sessizce ağladığı, acılarıyla yüzleştiği, mutlu olduğu, umutlu olduğu; kimininse bu büyülü saatlerin hiç farkında olmadığı, bir sonraki günün telaşını düşünerek hemen uyumaya çalıştığı saatler. Oldum olası uyuyamam uyumaya programlanmış gibi hemen.’Yatış pozisyonu hazır, devrelerimi sabaha tekrar açılacak şekilde kapatıyorum cızt bızt’ olayı yok yani. Dünyayı kurtarırım, kendimi kurtarırım, evlenirim, çocuklarım olur, yaşlanırım. Ama hiç ölmem o saatlerde. Ölüm düşüncesi de sabaha denk geliyor ya, anlatacağım demiştim sabahları, biz yine geceye devam edelim. En yalnız olduğum, en cesur olduğum, en korumasız olduğum, en tatlı olduğum andır yatağıma uzandığım anlar. Hiç yalan söyleyemem kendime, her şeyle yüzleşebilirim, dilediğim her şeyi yapabilirim, savaşırım, barışırım, sevişirim. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarım o anları.

Bu gece farklı bir şey daha takılıyor aklıma. Acaba kaç kişi beni düşünüyordur gece yatağına yattığında; kaç kişinin aklında konaklıyorum iyi veya kötü az da olsa? İki elin parmakları kadar var mıdır ya da bir kere olsun o sayıya ulaşmış mıdır? Kaç kişinin rüyasına girmişimdir ya da kaç kişi sabah uyandığında rüyasında beni gördüğünü anımsar? Sizin de aklınızdan geçmiş miydi daha önce bunlar? Ne çok soru soruyorum değil mi? Gevezeliğim yazıya vuruyor işte. Normalde değilimdir geveze.

Bu kadar şey düşündükten/hayal ettikten sonra fazlaca yoruluyorum sanırım ve uyumaya başladığımın farkına varamadan kapanıyor gözlerim. Yine farkına varamadan sabah oluyor. İşte yazımın başında da belirttiğim gibi zar zor alıştığım o sabahlar. Yeni taşındığım ev ile camiyi ayıran şey iki şerit olup olmadığı tartışmaya açık bir yoldur. Kaldırımları da sayarsak üç şerit olur. Hadi bir de ben ekleyeyim dört olsun. Dört şeritlik bir mesafe de oldukça geniş görünüyor değil mi? Gelin siz onu karşı komşum olan minarenin daimi misafiri olan müezzine anlatın. Adam, avaz avaz ezan okumayı, makamlı olsun diye ciyaklamayı marifet mi biliyor bilmiyorum ama ilk hafta her sabah farklı bir irkilişle beni uyandırdığını iyi biliyorum. Öyle acı bir sesle okuyor ki, birazdan cenaze namazım kılınacakmış gibi hissediyordum. Kafamı kaldırıp beş-on saniye -tabiri caizse- mal gibi bakındıktan ve cenaze namazı psikolojisini kafamdan attıktan sonra kendime geliyordum. Tabi ki ezanın mahiyetine ve kutsallığına sözüm yok ama müezzine acayip gıcığım var. Bir de, kalkıp evimde namaza dursam cemaat sevabı alacağımdan şüphem yok. Üç-dört şerit mesafe nedir ki; Cuma namazlarında camiyle cemaat arası daha fazla mesafe oluyor genelde

İşte böyle. Geceyi mi vurgulamak istedim yoksa müezzine mi taş atmak istedim ben de karar veremedim şimdi. Neyse efendim kafam karışık benim. Vurgulama kısmına da siz karar verin.