Önce ayaklarýný sürükledi adam, bedenini taþýdýðýndan haberi yok gibiydi. Hem orada olmayý hem de uzaða çok uzaða gidebilmeyi diliyordu en derinden, kendi bile farkýnda deðildi. Küçük yürekli kadýn anladý yoksunluðunu, yoksunluðundan doðan hoyratlýðýný adamýn. Bu kadar çýplak bakan bir çift göz görmeyeli ne kadar olmuþtu. Ne olmuþtu da bakýyor, görmüyordu bu rengarenk hayatý. “Heyhat” dedi içinden kadýn, “sancý ancak dinlenirsen diner, git bu gözlerden olabildiðince uzaða, basýncý düþük bir yerlerde eyle yaþam denen ne kadar sefa varsa.”

O an anlam kaybolmuþtu aralarýnda, onca yüklenen oysa. Daima erken giderdi küçük yürekli kadýn; duyguya erken giderdi ve elleri bomboþ dönerdi. Sanki pazar sabahý iki yumurta bir ekmek almak umuduyla gidilen bakkalýn henüz açýlmadýðýný gördüðünde, bakkala mý kendi zamansýzlýðýna mý kýzacaðýný bilememek gibiydi þimdi de hissettiði. “Boþ ver, detaylarýnda kaybolma resmin bu defa” dedi kendine. Hareket, kabiliyetini yitirdi soðuk akþamýn birbirine uzanmayan iki çift elinde. Sustu zamirler.

Yemyeþildi adam. Soluðundan yakalasaydý, býrakmasaydý belki deðiþirdi tabiatýn doðasý, yerçekimi falan karþý konulabilir kavramlar olurdu sonra. Kendini bildiði andan itibaren beklediði mucizeye baktý, burada mýydý? Bilinmezliðin gizi tam kuruyacakken suya deðmiþ yara gibi iltihaplandý, içinin tam ortasýnda ilan etti baðýmsýzlýðýný. Yine erken gelmiþti belliydi erken dönecekti, neye yorulduðunu bilmeden yorgundu. Belki yormuþtu da. Sadece bir an için sýcak bir rüzgar esti, kokusunu duydu adamýn, uzak ülkelerden göç eden mýzýkacýlar gibiydi, az sonra cümbüþü can yakan melodiler uçuþacaktý etraflarýnda. Çok sonra yalnýz kaldýðýnda bu aný hatýrlayacaktý küçük yürekli kadýn ve soluðundan tutmadýðý adamý bir an için de olsa sevmiþ olduðunu varsayacaktý. Sonra kuruyacaktý cümleler, yine de o ana bir virgül attý.

Yaðmur baþlamýþtý inceden, deniz desen gücüne saðlýk adamdan daha hoyrat. “Her yaným aidiyetken, bu koku, bu ten… Deðme, duyma gitsin bitsin bu ait olma savaþý” dedi kendine kadýn. “Ya hisler? Deðmemek, duymamak, mümkün müydü hissetmemek?” Gemiye binmiþlerdi çoktan. “Az sonra bitecekti bu serüven, birbirlerine sicimlenen iki elektronken daha mý kolaydý iþler, ses ve suret olumsuzlamýþ mýydý þimdiyi?”

Gemi sallandý, adamýn ceplerinden þuur döküldü. Eli boþlukta kaldý kadýnýn, bulamadý adamýn elini. Adam gerçekleþti, gerçekçileþmiþti belki de. Gölgesinde kaldý, izi gitti, cebinde bir tutam kokuyla. Soluðuna sahip çýkmak istedi adam “Nefesim nefes olmayýnca gecenin canýna, gecede ersin gündüze, yansýn tutuþsun yarým yaným” diye geçirdi içinden. Olasýlýðýn bir perdesi kapanmýþtý, sessizliðe duyulan özlemi aðýr basmýþtý. Söndü ateþ, yabancý oldu küçük yürekli kadýn.