gece sessiz ve aðýr.
belki gece gebedir umuda
kim bilir…
aðýr gece,
aðýr aðýr
aðaracak
ve biz
uykuda olacaðýz.

gece aðýr,
gözlerin deðil.
nedense aðýr deðil gözlerin!
gözlerim,
gözlerinde aðýr.

gecenin merkezi var,
orada çiçekler de açabiliyor
renkleri parlement mavi sanki,
zümrüt yeþili düþlerin içinde gözlerin, belki!
iç içe herþey yani.

gece yine aðýr aðýr
aðaracakken
bir ses gelebilir,
senin!

kuþlarýn ve
çatý katlarýnda aðlayan
tüm kadýnlarýn
sonsuza kristalleþen
sesleri gelir sonra,
duyulduklarý an
asýlý kalan havada.

ancak göz temasý kurarsa umutlanýr
penceremizi teðet geçen güvercinler
‘yumuþak’ yeni bir anlam kazanýr dilimde.
dilim,
dilim dilim
pare pare
tel tel
ayrýlýr
senden doðru
kopup gelirim kendime.

muammadýr sevgilim!
korkup da
usulca sana seslenmediðim
o anlar…
oysa,
adýný eskitmek
adýnla eskimek de var
gün gün
yaþ yaþ,
kainat!

gece aðýr!
kaný kurumuþ
yarasý aðrýmakta
ceylan gibi aðýr gece.
sen yoksun,
gözlerin yok
ve biz uykuda olacaðýz yine.