bineceði tren birinci perona gelecekti, az önce bet bir sesle duyurulmuþtu bu. herkes birden hareketlenmiþ, trene binmeden önce son sigaralar yakýlmýþtý. saat dokuza doðru geliyordu, her yolculuk öncesi baþlayan karýn aðrýsý baþlamýþtý, lanet olsun diye geçirdi içinden. çantasýndan aðrý kesiciyi çýkardý, bir iki tane kalmýþtý zaten. bir tanesini attý aðzýna, zorlamadan yuttu. karýn aðrýlarý genelde makam hýrslarýndan kaynaklanýyordu insanlarda, kendisinin hiç böyle bir amacý olmamýþtý, fazla hýrslý bir insan deðildi. zaten hýrslý insanlar genelde doðuþtan yeteneksiz insanlardý, plansýz programsýz insanlardý, vakitsiz insanlardý.



kaldýðý otel çok kötüydü bu sefer. otel düþündüðünde oradan aldýðý faturalar aklýna geldi, cebinden çýkardý onlarý, buruþturup raylara attý, ona bakan yaþlý teyzeye aldýrmadan bir sigara daha yaktý. saati durmuþtu, gene mi diye saðlam bir küfür savurdu, ama bu sefer içinden, trenin baþý gözükmeye baþlamýþtý. zaten hep ben baþladýðýmda olur böyle þeyler dedi, çantasýndan walkmanini çýkardý, yeni nesil bir kaç çocuk ona hayretle bakarken beþ altý kasetten birini seçti, kulaklýðýný ayarladý. yandan askýlý çantasýnýn derinliklerine býraktý walkmanini. sabah güneþi gözlerini rahatsýz ettiði için taktýðý güneþ gözüðünü çýkarýp, normalini taktý. vagonlar geçerken sanki zaman yavaþlar gibi oldu, ama zihni onu düzeltti, zaman yavaþlamaz, zaman sabittir, algýn yavaþlar diye.

tren durduðunda tam kapýnýn önündeydi, insanlarýn iteklemesine aldýrmadan önce inenlere yol verdi, elinde aðýr bir bavul olan teþekkür etti ona, kafasýyla birþey deðil dedi. daha sonra bindi trene, ayrýlýk vakti gelmiþti bir þehirden daha, ama aldýrmýyordu buna, gitmelere alýþmýþtý çünkü. kokusunu ve yazýalrýný býrakmýþtý bu þehre, þehrin kokusu da üzerine sinmiþti zaten, alýþ-veriþ tamamlanmýþtý þehirle arasýnda, sadece sevilen þehrin son notasýný, trenin kalkýþ düdüðü bekleniyordu artýk. en öndeki vagondaydý yeri ve aksi gibi trene tam ortadaki vagondan binmiþti, insanlar önce oturabilmek için yarýþýrken arkasýndaki insanlarýn sabýrsýzlýðýna aldýrmadan sonsuz bir dinginlikle bekliyordu. en sonunda yerine vardýðýnda montunu yavaþça çýkardý ve astý. kýþýn ortasýnda kýsa kollu bir giyisiyle gezen tek insandý.

insanlarýn ona baktýklarýný biliyor ve aldýrmýyordu, alýþkýndý buna, farkedilmesi sorun teþkil etmiyordu gençliðindeki gibi. pencereden dýþarýyý seyretmeye baþladý, hiçbir zaman ona el sallayan biri olmamýþtý ya da arkasýndan gözyaþý döken. anlamsýz geliyordu bunlar ona, ama saygýlýydý yine de, annelerin sevgililerin gözyaþlarý kutsaldý çünkü. çok þehir gezmiþti ve gözyaþlarý dinmiyordu hiç, ölümler azalmýyordu. ve hep trafik kötüyüdü ve çimlere hala basýlýyordu, þehirler aðlýyordu ama kimse duymuyordu. kimsenin þehirlerin duygularý olacaðý aklýna gelmiyordu nedense. trenin kalkmasýna az bir vakit kalktýðý duyuruldu gene ayný bet sesle.

son bir kez þehrin gökyüzüne baktý, gözlerine yani. yaðmur baþlamak üzereydi, demek ki þehirler bile sevdiði insanlarý gözyaþýyla uðurluyorladý. elini cama deðdi, aðlama demek istedi ama þehrin lisanýný bilmiyordu, o da içinden geçirdi hoþçakalýný, sevgililer anlardý cananýn kalbinden geçenleri, en azýndan öyle öðrenmiþti. lokomotif'ten acý bir çýðlýk duyuldu ve yaðmur þiddetini artýrdý, koltuðunu yatýrdý ve sað kulaðýna takmadýðý kulaklýðýda taktýktan sonra dinlemeye baþladý þehrin son notasýný:

"...yola geri döndük yeniden
ve yldýzlara bakacaðýz eskisi gibi
tekrardan arayaýþlardayýz,
okyanusunu aþaðýsýnda,
sadece su ve kum var,
ve okyanusla ellerimizi tutuþacaðýz
senelerden sonra..."