Üç çizgi vardır her zaman,
Dolunayla kaybolan ve hilalle barışan.

Sakindir, üstüne titrer,
Örter seni geceleri.
Düşünce kayıptır ve gereksiz görünür.
Satılan ruhunun karşılığıdır görünen.
Ruhun alçalıp yükselir dalga boyu.
İşte bunlardır ilk çizginin anlattıkları.
Geçmiştir ve yalandır.
Sana düşlerini sunar yalnızlığın.
Bazen delirtir insanı
Çizgisi karanlığın.

Üç çizgi vardır her zaman,
Sesinde soğuyan ve kalbinde hızlanan.

Hep sarkar dalları düşüncelerinin üstüne.
Kolaydır güneşi görmek
Ama delidir biraz, rahat bırakmaz seni.
Mutlaktır sislerin arasında kalmak
Ama tutunacağın kökler kurtarır seni.
Sahipsizlik ve bazen satın alınmışlıktır
Çiçeklerinde tek duyumsayacağın.
Sayısız hatıralardır sana bıraktığı.
İkinci çizgi hep böyledir;
Sana bakan yüzüdür hayatın.

Üç çizgi vardır her zaman,
Gözlerinde ışıyan ve dizlerine kapanan.

Küçük bir kasaba kaldırımının başında
Ağlarken, aklın boşken rastlarsın ona.
Sana yadigar kalacak tek şeyin acı olduğu
Damla damla serinletir yüreğini.
Sarılırsın kararsızlıkla,
Parmaklarının ucunda yükseldiğinde
O hep gitmiş olur.
Oysa sen hiç bitmeyeceğini düşünürsün.
Çapaklı gözlerinin isyanıdır her acı.
Sana aşık olmayı öğretir.
Bazen zorla aşık eder seni.
Sormaya korktuğun sorular dökülür ağzından.
Dökülenler toplanır aynı ızgarada.
Kusacaksın hepsini belki bir gün.
Pişmanlıkların dirilir, boynuna sarılır her biri.
Sevgiyle mi, nefretle mi?
Karar veremezsin.
Vazgeçemezsin.
Bağlanmışsındır bir kere...
Aynaya düşen neyse odur aslında.
Rüyalarındır üçüncü çizgi.

Bu üç çizginin zincirlerine bağlıdır insanoğlu.
Sürüklerler seni.
Onlarda bilmezler nereye gittiklerini.
Ve sen! Olanlara hayat adını takarsın.

Paraleldir üç çizgi.
Aralarında mekik dokuyan sen,
Beceriksizce işlersin sanatını.
Doruğu ve dibi olmayan zaman avutur seni.

Üç çizgi vardır her zaman.
Meşalenin başında ve kitabın sonunda,
Ölünceye kadar beklerler seni.
Birbirine muhtaç ama umursamayan,
Sana kardeş, üç çizgi...