Gözlerini yere dikti ve mýrýldanmaya baþladý. ?Picasso, Picasso... Ben hazýrým. Ellerim senin. Ruhum da... Sence de zamaný gelmedi mi??
     
Ruhundan fýþkýran ateþin göðsünü yaktýðýný hissetti. Gözleri boþ tuvale odaklandý. Tuvaldeki girintiler beyninde nakýþ iþliyordu. Asla olamayacaðý kiþiyi oynamaya hazýrdý. Kulaðýna hafif fýsýltýlarla okunan ilahilerin farkýnda deðildi. ?Kaderinin üç çizgisi þimdi kesiþecek.? Geçmiþ, gelecek ve þimdi. Paraleller yýkýlmaya baþladý ve o saniyenin içinde erimeye baþladý beyni. Ruhunu þeytana satmýþtý...
     
Titrek, yaðlý ve uzun parmaklý elleri gözlerinin hizasýna kadar havaya kalktý. Ama o hala tuvale bakýyordu. Tuvaldeki girintilerin içindeki daha küçük girintilerdeydi. Orada çýðlýk çýðlýða bir o yana bir bu yana koþuþturuyordu hangi girintinin çýkýþ olduðunu bilmeden. Üç çizgi... Elleri hissizdi ama kulaklarý onlarýn fýrçayla yaptýklarý darbeden haberdardý. Yukarý ve aþaðý. Vücudundaki terler gibi... Tuvalin ortasýndan baþlamýþtý. Akustikten hissediyordu bunu.
     
Saklanýyordu. Ama neden? Kýrmýzý olmalýydý þimdi. Çok fazla mavi vardý. Ýyiye iþaret deðildi. Eski alýþkanlýklar... Elinin titremesi hýzlanmýþtý ve hareketleri de. Tuvalin arkasýndan bakan biri resim yapmadýðýný aksine tuvali bir çocuða yumruklattýðýný düþünebilirdi. Üç çizgi...
     
Ýçinden bir isim geçti. Dora Maar... Dilinin ucundaydý ama çýkaramýyordu. Fýsýldayamýyor hatta haykýramýyordu ismini. Karný aðrýyordu. Dayak yemiþ gibiydi. Gözlerinden yaþlar akýyordu. Gözlerini açýk tutmaya gayret ediyordu. Dora Maar!... Sevgilim... Elleri meþguldü, kontrolden tamamen çýkmýþlardý. Gözlerini silemedi ve tuz gözlerini yakmaya baþladý. Dora Maar... Seni hep sevdim... Girintiler ardý ardýna renkli dev kütlelerle doluyordu ve o girintilerin arasýnda artýk tutsak olduðunun farkýndaydý. Tuvalin ortasýndan dairelerle uzaklaþýyordu... Dora Maar... Bir tanem, gözlerin... Acý evet acý... Ýþte sanatçýnýn ölümsüz ruhu buydu! Yýllar süren psiþik sanat araþtýrmalarý son noktasýna yakýndý. Acý... Ýnsana her þeyi yaptýran oydu. Dora Maar! Ama bunlar sadece kýsa bir an aklýndan geçti. Ýþi bitince bunu unutacaðý korkusu sarmýþtý aklýný. Ama zihni yeniden geriye çekildi ve tuzdan kavrulmuþ sisli gören gözleri yeniden tuvaldeydi. Girintiler büyümeye baþladýlar. Þimdi ince detaylardaydý. Hala kaçýyordu, lanet olsun mavi bu kadar çok olmamalýydý ama hala elleri maviyi kullanmaya devam ediyordu. Dora Maar... Beni terk etme... Þimdi gözleri kapalýydý. Ama fýrça darbeleri hala duyuluyordu. Susuzdu... Dilinin damaðýnda þakladýðýný duydu ve bir iniltiyi. Dora Maar... Hayýýýýr!!!
     
Kalbine aðýr bir acý saplandý. Boðazýndan aþaðý nefes gitmemekte diretiyordu. Zor soluyordu. Paleti tutan eli nihayet ruha deðil kendisine hizmet etmeye baþlamýþtý. Yakasýndaki düðümü açtý. Vücudunun her yerinden terler boþalýyordu. Kalbi düzensiz atmaya baþlamýþtý. Kesik ve aralýklý soluyordu. Fýrçayý tutan eli hala ve daha hýzlý iþliyordu.
     
Birden elleri iki yanýna düþtü. Baþý sola devrildi ve genç adamýn bütün hayati belirtileri tamamen kayboldu. Sað eli güçlükle fýrçayla doðruldu. Tuvalin sað altýna ilerledi ve birkaç hamle yaptýktan sonra yere düþtü. Bu bir imzaydý: ?Picasso?