Kendisini bu denli eleþtiren , baþkalarýnýn eleþtirmesine o denli itiraz eden çeliþkili bir yaratýk…Elbette kalkýpta bu varlýðý tarife yeltenecek deðilim. Onun sahibi olan , onu en iyi bilen , zaten tarifini en güzel þekliyle yapmýþ ”Biz onu en güzel surette yarattýk” diyerek…

Ýnsan kuþ kanadýnda gelen bir yazý. Ýnsan arý su. Ýnsan ak süt. Ýnsan parmak kadar küçücük , insan kocaman bir dað…

Eþyaya ihanet eden , topraðýn suyun bedduasýný alan bu cinsin tahlilini yapmak elbette bir “insan” olarak zor. Haddi aþmak , fütursuzca davranmak belki de…

“Kaç paralýk insansýn sen?” sorusuna muhatap her insanýn elbette kendi vicdanýnda bir cevabý vardýr. Unutmamalý ki insanýn kendisine biçtiði deðerden daha fazlasýný baþkasý biçmez. Böyle bir muhasebede insanýn deðerine yöneltilmiþ en büyük tehdidin yine insanýn kendisinden geldiðini görmek dehþet ve hayrete düþürüyor beni…

Bir tarafta insanýn orijinal ve birinci aðýzdan tarifi varken diðer tarafta bu varlýðýn kendi içinde kendisine yakýþtýrdýðý tarifler var…Meleklerden bile daha üstün bir varlýk olabilme yeteneðine sahipken ,bakarsýnýz hayvanlardan bile daha aþaðýlýk bir yaratýk oluvermiþ. Hal böyle olunca þöyle bir tarif yapmak hiçte abes olmuyor insan için. “Birkaç damla kan, binbir endiþe ve bir yýðýn karmaþa…”

Her insan canlý olarak doðuyor. Ve insan yaratýlmýþlýktan getirdiði potansiyeli açýða çýkarabildiði ölçüde gerçek kimliðine bürünüyor. Yani beþerin insan kimliðine bürünmesi aslýnda hayli uzun bir yolculuk. Bütün insanlar bir insan ama bazýlarý biraz daha insan! Bazýlarý da tesadüfen insan…

Tesadüfen insan derken ; baþ kýsmý bir kepin içine , ayak tarafý bir potine geçirilmiþ ve bu iki uç arasýndaki et ve kemik yýðýnýndan ibaret olan dik sürüngenlerden bahsediyorum. Piyasa þartlarýnýn kuklasý olmuþ bu canlý türleri, üzerine vazife olmayan her þeye müdahil olma kaygýsýný yoðun bir þekilde kendilerinde barýndýrýrlar. Üç kuruþa onurunu paspas eder, güzelliklere , doðrulara sýrt dönerler. Sevmeyi,özlemeyi,sýzlamayý,aðlamayý unutan insancýklardýr onlar. Sevmeyen gönüllerin taþtan ne farký var Allah aþkýna ! Tüm sermayeleri yaþarmayan bir çift göz ve kýzarmayan bir yüzdür onlarýn. Onlarýn gönül topraðýnýn , Karacaahmed mezarlýðýndaki çukurlarý dolduran topraktan farký yoktur. Çorak topraðý rehabilite etmek ne mümkün…

Bu tipleri tanýdýkça daha çok seversiniz hayvanlarý. Kendinden baþka her þeye benzetilebilen tiplerdir bunlar. Bilmedikleri yetmiyormuþ gibi , bilmediklerini de bilmezler bu fikir fukarasý aptallar. Hastalýklý bir ruh hali içerisinde günü gününü tutmayan , rüzgar gülü gibi en ufak bir esintide duygusu ve düþüncesi fýrýl fýrýl dönen insanlardýr bunlar. Düþünen hayvandýr derler bazý dengesizler insan için. Bu tipleri tanýyýnca ne güzelde ifade edilmiþ bu tabir demek istersiniz.

Oysa insan dedikleri el, ayak, baþ deðil… Ýnsan diye manaya derler , suret ile kaþ deðil…

Üstad O’nun için ne güzel söylemiþ;

Ýnsan, bir mes'ut zalim, insan bir maðrur cahil;
Tekne kýrýk, su azgýn ve kayýplarda sahil...
Bir bölünmez ki, insan, onu zaman bölüyor;
Ýnsan her ân dirilip her saniye ölüyor...

Bilmeyen ve bilmediðini bilen insan basittir. O’na öðret…

Bilen ve bildiðini bilmeyen insan uykudadýr. O’nu uyandýr…

Bilen ve bildiðini bilen insan , o akil bir insandýr. Ýþte O’nu takip et…

Canlýlarýn içinde en iyi en kötü, en akýllý en akýlsýz, en kuvvetli en güçsüz, en merhametli en merhametsiz, en yüce ve en aþaðýlýk olabilen tek türdür insan…

Tesadüfen insan deðil þahsiyetli insan olabilmek… Ödünç kafayla düþünüp ödünç kalple duymak yerine , kendi kafasýyla düþünüp kendi kalbiyle duyan insanlardýr þahsiyetli olanlar…Ki onlar kimsenin gölgesi olmadýðý gibi , kimseye de gölge etmek istemezler. Vuracaðý ve duracaðý yeri, konuþup susacaðý yeri , oturup kalkacaðý yeri bilen insanlardýr onlar…

Küçükken çok güzel olan insanlar , büyüdükçe tuhaf bir þey oluyorlar ! Büyüdükçe tuhaflaþan deðil , daha çok güzelleþen insan olabilmek temennimiz olsun.

Hoþça bak zatýna kim zübde-i alemsin sen,
Merdüm-i dide-i ekvan olan ademsin sen.