Bayramlar…
Ramazanýyla kurbanýyla dini bayramlar…
Hatýrlandýðýmýz, hatýrladýðýmýz; sembolik de olsa eski deðerlerin yaþandýðý, yaþatýldýðý bayramlar…

Bayramlarýn vazgeçilmezleri: eþ-dost-akraba ziyaretleri; kolonyasýyla þekeriyle, tatlýsýyla…

Ya yitirdiklerimiz, ya þu an aramýzda olmayanlar?
Öncelikle hatýrlanmasý ziyaret edilmesi gerekenler onlar sanýrým.
Öyle olduðunu da görüyorum.
Bayramlarda hýnca hýnç kabirler…

Aðlayanlar, dua edenler, gözyaþý dökenler; annesine, babasýna, kardeþine ait kabri temizleyen, düzelten insanlar…
Çoluklu çocuklu...
Yaþlý baþlý, yaralý yorgun insanlar…

Her bayram, çok özel bir þey olmadýðý sürece geliyorum, gelmeye çalýþýyorum kabre…
Kuþkusuz gelemediðim zamanlar da oluyor kuþkusuz…

Üzülüyorum, kýzýyorum çoðu zaman.
Her bayram, belki bu bayram bir þeyler deðiþmiþ, deðiþtirilmiþtir düþüncesiyle geliyorum…
Nafile!..
Deðiþen bir þey yok, hatta benim görüp de üzüldüklerimin farkýnda olan bile yok.

Yönetenler, nutuk çekenler, saðda solda kasýla kasýla gezenler, bir gelsinler görsünler buralarý…
Ne zaman mý ?
Bir bayram günü.

Görsünler de utansýnlar!..
Ýnsanlar ziyaret mi yapýyor yoksa çin iþkencesi mi görüyor?

Akmayan sular…
Yetersiz ve düzensiz yollar…
Neredeyse üst üste gömüldüðü için çiðnenen kabirler…
Çöp yýðýnlarý, beton artýklarý…

Yöneticilerimiz yurt dýþýna gitmeyi çok iyi biliyorlar.
Gidiyorlar geziyorlar sadece…

Gitsinler görsünler bir Batýda bu yerler nasýl?
Ýnsana saygý nedir öðrensinler.
Ondan sonra gerçek anlamda ‘ne olduklarýný ne iþe yaradýklarýný’ bize olmasa da kendilerine itiraf etsinler.