Uzun kuyruklu fare,
Bir deveyle sefere,
Yola çıkıp gidermiş,
İçinden şöyle dermiş:
“Ay kocaman şu deve,
Yalnız gidemez eve.
Ben büyük kılavuzum,
Arkamda koca yolcum…”

Önüne bir su çıkmış,
Fare geriye bakmış.
Boğulur suya dalsa,
Şimdi ne yapacaksa!
Deve demiş: — Hayrola,
Niçin gitmezsin yola?
Suya dal da geçelim,
Yolumuza gidelim.

Fare boynunu bükmüş,
Büzüldükçe büzülmüş:
—Yahu koca bir ırmak,
Ölürüm boğularak!
Vallah çok derin bir su,
Korkuyorum doğrusu…

Deve demiş: — Geç şöyle,
Ben bir bakayım hele.
Görelim ne kadarmış,
Beni de boğar mıymış?

Deyip dalmış ırmağa,
Su çıkmış diz kapağa.
Deve demiş ki: — Güdük,
Övünüyordun hödük!
Derin sandığın ırmak,
Dizime çıktı ancak!
Korkacak ne var bunda?
Durma, haydi atla da,
Şu tarafa geçelim,
Yolumuza gidelim…

Fare tir tir titremiş.
— Ey büyük üstat, demiş.
Küçük bir su da size,
Fark vardır dizden dize.
Siz kolay geçersiniz,
Bana göre bir deniz...

Deve dayanamamış,
Fareyi azarlamış:
— Boyundan büyük işe,
Ahmak olan girişe.
Öyle titreyip durma,
Çabuk atla sırtıma.
Daha küstahlık etme,
Öğünüp kibirlenme.

Kişi kendini bilmeli,
Gururunu yenmeli.

29/08/2000 KAYSERİ