İzEdebiyat - Saadet Toksöz - Mutluyuz Mutsuzluklarımızla...

Kıvranıyoruz sancılar içinde.. Çığlıklarımız hapsolmuş ruhumuzun derinliklerinde duyulmuyor. Demir parmaklıkların arkasına hapsolmuş hayatlarımızla, özgürlüğün meşalelerini yakmaya çalışıyoruz. Kelime dağarcığımız yetmiyor duygularımızı haykırmaya.. Suskunluğun pençesinde kıvranıyoruz sancılar içinde.. Mutluyuz; mutsuzluklarımızla..

Kaderine terk edilmek mi, yoksa kaderden kaçmak mı susturan? Ya da korkularımızın esaretindeki zavallılığımız mı bizi dilsizleştiren? Bilinmez.

Deli rüzgarların savurduğu yapraklar gibi, nereye konacağını bilmeden savrulmak; konduğu yere bağlanıp, sonra tekrar savrulan ruhlar, dipsiz kuyuların karanlığında çığlık çığlığa bağrışıyor. Kendi derinliğinde kaybolmak deniyor buna..

Kendi derinliğinde kaybolmaktan korkanlar, hiçbir şey düşünmeden, hissettiğini söylemeden kaçıp, gitmek istiyorlar. Bilmiyorlar ki, gittikleri yere kendilerini de götürüyorlar. Düşünceleri, duyguları, hatıraları bırakmıyor peşlerini.. Sorarsan, gitmiş oluyorlar. Cesaretsizliğe yenik düşüp, korkularına kılıf uydurmaya çalışarak hayata kafa tuttuğunu sanıp, yenilmenin dayanılmaz hafifliği içinde suskunluğa mahkum olmak.. Mutlular; mutsuzluklarıyla..

Kaçışlar, nafile arayışlar, oradan oraya savrulmaktan toz duman olmuş kirlenmiş ruhlar.. Kirli ruhların hamallığını yapan temiz bedenler, taşıyamaz olmuş kirliliğin ağırlığını.. Ruh mu yorgun beden mi? Sağlıklı bedende hasta ruhlar dolaşıyor gecenin karanlığında.. Kovalıyor birbirini yüklerini hafifletmek için ama daha da ağırlaşıyor ruh bedende, yaşanan her paylaşımda.. Yalnızlığa mahkum suskunluklar.. Mutlular; mutsuzluklarıyla..

Doğru diye bilinen yanlışlar hapsediyor bizi demir parmaklar arkasına.. Yanlış kurgular mahkum ediyor ruhumuzu mutsuzluğa.. Korkularımızla yaşamayı öğreniyoruz. Kafa tutmak, zincirleri kırmak yerine kaçmayı hayal ediyoruz ama kaçamıyoruz da.. Kıvranıyoruz acılar içinde.. Sorarsanız biz mutluyuz; mutsuzluklarımızla..

Gülen yüzler arkasına gizlenmiş feryat eden ruhlarımızın çığlıkları yükseliyor sessizlik içinde.. Sessiz çığlıklar kaplıyor evreni.. Daralıyor zaman, tükeniyor hayatlar.. Mutsuzluk senfonisi eşliğinde.. Kalabalıklar içinde yalnızlığın ezgileri, tutsaklığın nağmelerine eşlik ediyor suskunluklarıyla.. Yalnız ruhlar evreninde mutluyuz; mutsuzluğumuzla..

SAADET TOKSÖZ