Hep hevesle uçurup,
Elimden kaçırdığım nice hikaye.
Ne gücüm vardır uçurmama uç demeye,
Ne de vazgeçebilirim semadan.
İpini ellerime sürdüğümden beridir
Değmez ayak parmaklarım toprağa,
Ne de bulutları öteler tırnaklarım,
Ki varsın özgürlüğün tadına.
Dağıtsın cebindeki yaldızları uğradığı geceye,
Ki yağdırsın bulut uzak mevsimlerine.

Hep hevesle uçurup,
Elimden kaçırdığım nice hikaye.
Rüzgar ne ellerinden tutar uygun adım ileriye,
Ne de saçlarından uçurmanın gerisin geriye.
Bir ağırlık izin vermezken geleceğe,
Bir hafiflik ki hep mi karşı koyar yer çekimine?
Kuyruğu karşı dala dolandığından beri,
Ne öpebilir ayın ağzından,
Ne de Hoşça kal! diyebilir geceye.
Ne sarılabilir güneşe korkmadan,
Ne de gizlenir bulutların eteğine.
Ne sokulabilir yağmura elleriyle,
Ne de vazgeçebilir rüzgarın ıslığından.
İyisi mi sen bekleme.
Çocukluğumun yüz karası uçurtmalar,
Ya takılırdı kuru dallara.
Ya da şaşkın ellerime.
Benim de dolanırdı ellerim ayaklarıma.
Ya da ayaklarım ellerime.