Dönüyorum arkamý,
Býrak diyor elimdeki alýngan çocuk
Býrak! Arkan bulanýk,
Duvara çeviriyorum yüzümü,
Asýk, kýzgýn, karýþýk, suskun.

Çocukluðumun parmak izi, Kirletirdi odalarý
Sýva badana dayanmazdý hani
Çarpýlýrdým kireç kokusuna
Kazýrdým kireci ellerimin kýrmýzýsý duvara yapýþana dek
Týrnaðýma yapýþan kokuyu severdim;
Kireç kokmak: biraz sakin, biraz sarmaþýk
Bir de yaðmur yaðdý mý?
Kabaran sývalar, kabaran denizlerini salardý sokaða
Toplardým avuçlarýmda mis kokan denizi…
Duvar yalnýz, yaralý, beyaz, kýrýlmýþ
Durmamýþ yine parmaklarým, parçalamýþ duvarý
Zaman da çalýþmýþ, yuvarlamýþ yaralarý
Ýnce hatlý bir hatun, tam burnumun ucunda
Yapýþtýrmýþ profilini, duvarýn eksilmiþ koyuna, koynuna
Burnunda bir hendek bir tümsek
Düzeltmek istiyorum baþýna buyruk çizgiyi
Yine týrnaklarým aþk dolsun istiyorum
Dokunuyorum hatuna, Hatun uyanýyor
Sýçrýyorum cýz ediyor parmaklarým
Yangýn gözlerime yürüyor
Hatun bilinmeze kaçýyor
Dýþarýda koca bir ses yarým bir ýþýk
Yaðmur bir þarký patlatýyor, hatunun ardýndan
Kokusu ellerime siniyor
Kireç deðil bu kez toprak kokuyor…