Cumartesi bugün..


Anlatacak ne denli sözüm varmýþ, þimdi anlýyorum. toparlayýp hepsini, sana sunmak ve sensiz zamanlarýmda yaþadýklarýmý bir nebze de olsa anlatmak istiyorum. gittiðin günün cumartesi olmasý ayrý bir tesadüf diye düþünmemek lazým. gittiðin günün masumiyeti ve acýsý üzerine inþa ettiðim cümlelerimin mimarýsýn. bu sabah yaðmur bardaktan boþanýrcasýna yaðarken herkeste bir telaþ bir koþuþturmaca, bir ben ýslanmayý kabul ediyordum ne tuhaf. kaçacak bir yerim, sýðýnacak bir limaným, sýcak demli bir çayým olmadýðý için olabilir mi acaba. ýslak kaldýrýmlardan paçalarýmý sürüte sürüte geçerken ýslanan saçlarýmý okaþayýþýn ve beni öpüþün hayalimde canlanýp durdu -ki bu yaþadýðým son zamanlarýn en güzel hayallerinden biriydi. sabah çok erken saatte gözlerimi bir türlü açamayýþým ve ardýndan yatakta serseri bir mayýn gibi debeleniþim yaðmurun getirmiþ olduðu yalnýzlýk tarafýndandýr, eminim. yeni evimin altýnda bir bakkal var, eski usul bakkaliye ve durmadan çattýðým bir çýraðý. bu sabah ona selam dahi vermeden sokaðý arþýnlamam ona ve elbette ki bana tuhaf geldi. uzun vakitlerdir yad etmiyordum yaðmurla birlikte seni. en nihayetinde bir sonbahar sabahý, ýlýk bir cumartesi býrakýp gitmiþtin gençliðimde býraktýðým beni. ýslak kaldýrýmlarýnda biçare ve avare gezinen sokak kedilerinden bir farkým olmadýðýný anladým bu sabah. bu sabah yalnýzlýk canýmý yakarcasýna yaðmurla birlikte ruhuma dokundu. bu sabah kendimden utanma hissiyatý canýma dokundu. ruhum yenik bir çýnar aðacý gövdesi ve de yaþlý, biliyorum. yaðmur zamanlarýnýn uzun yürüyüþlerim esnasýnda farkettiðim derin yalnýzlýklarýn kahramaný olarak bir figüran hayatý yaþamak, kendi sokaðýný bulamamak denli bunak bir ihtiyar olmakla eþdeðer. yaðmur bu sabah canýmý acýttý, gidiþinle boþalan kentime bereket deðil de yalnýzlýk yaðdýrdý, eminim.

bugün cumartesi..


aðlamak geliyor içimden, utanýyorum. bütün hayatýný bir kadýný bekleyerek geçirmiþ bir adam olup çýkmaktan korkuyorum. hiç sevmediðim, hiç katlanamadýðým bir kadýnla sýrf seni unutmak için evlenmekten çok korkuyorum. bu sabah yaðmur bedenimi ýslatýrken bunu tekrar tekrar düþündüm. en nihayetinde bir daha olmayacaksýn, bir daha bu kenti bana sirk alanýna çevirtecek denli sevdiremeyeceksin. iflah olmaz bir melankolik aþýk olmaktan usandýðým zamanlar sadece hafýzamdan silinmeni isteyecek kadar senden nefret ediyorum. bu denli bir nefretin eþdeðeri sonsuz ve ilahi bir aþktýr -ki; seni taptýklarýmdan da çok düþünüyorum. iflah olmaz bir aþýk olup çýktým. kendime çektirdiðim acýlar artýk su götürmeyecek denli harap edici. bu sabah sadece bir saatliðine yanýmda uzanabilme ihtimaline canýmýn tüm mutlu olabilme ihtimallerini feda ederdim. bu sabah benimle kentimin kaldýrýmlarýnda el ele yürüyebilmen için, yýllarca yürümek mutluluðundan vazgeçebilirdim. feda edeceklerim alacaðým hazlarýn yanýnda çok basit gibi durduðuna bakma, aþk feda ettiklerin kadar aþktýr, mutluluklarýn kadar aþk.

bugün cumartesi..


yaðmur yaðan kentimde bugün yalnýzlýk kol gezmekte. damarlarýmda kansýzlýk -ki seni ara ara unutabilme gafletinde bulunmak çaresizliði. bazan seni unutabilmenin ne denli derin bir çaresizlik olduðunu düþünürken buluveriyorum kendimi. bazan yazdýðým bir þiirin ucuzluðuna kýzýp seni böyle bir sayfada böyle kelimeler arasýnda sýkýþýp kalmýþ görmek canýmý sýkýyor. tuhaf bir þekilde sana dair þiirlerin çoðunu beðenmiyorum, beðendiklerimi de yere göðe sýðdýramýyorum. bugün cumartesi, yaðmur canýmý canýndan uzak tutuyor, kentim ikimizi bir arada barýndýrmayý yük sayýyor.

02 nisan 2011