Cumartesi bugün..


Anlatacak ne denli sözüm varmış, şimdi anlıyorum. toparlayıp hepsini, sana sunmak ve sensiz zamanlarımda yaşadıklarımı bir nebze de olsa anlatmak istiyorum. gittiğin günün cumartesi olması ayrı bir tesadüf diye düşünmemek lazım. gittiğin günün masumiyeti ve acısı üzerine inşa ettiğim cümlelerimin mimarısın. bu sabah yağmur bardaktan boşanırcasına yağarken herkeste bir telaş bir koşuşturmaca, bir ben ıslanmayı kabul ediyordum ne tuhaf. kaçacak bir yerim, sığınacak bir limanım, sıcak demli bir çayım olmadığı için olabilir mi acaba. ıslak kaldırımlardan paçalarımı sürüte sürüte geçerken ıslanan saçlarımı okaşayışın ve beni öpüşün hayalimde canlanıp durdu -ki bu yaşadığım son zamanların en güzel hayallerinden biriydi. sabah çok erken saatte gözlerimi bir türlü açamayışım ve ardından yatakta serseri bir mayın gibi debelenişim yağmurun getirmiş olduğu yalnızlık tarafındandır, eminim. yeni evimin altında bir bakkal var, eski usul bakkaliye ve durmadan çattığım bir çırağı. bu sabah ona selam dahi vermeden sokağı arşınlamam ona ve elbette ki bana tuhaf geldi. uzun vakitlerdir yad etmiyordum yağmurla birlikte seni. en nihayetinde bir sonbahar sabahı, ılık bir cumartesi bırakıp gitmiştin gençliğimde bıraktığım beni. ıslak kaldırımlarında biçare ve avare gezinen sokak kedilerinden bir farkım olmadığını anladım bu sabah. bu sabah yalnızlık canımı yakarcasına yağmurla birlikte ruhuma dokundu. bu sabah kendimden utanma hissiyatı canıma dokundu. ruhum yenik bir çınar ağacı gövdesi ve de yaşlı, biliyorum. yağmur zamanlarının uzun yürüyüşlerim esnasında farkettiğim derin yalnızlıkların kahramanı olarak bir figüran hayatı yaşamak, kendi sokağını bulamamak denli bunak bir ihtiyar olmakla eşdeğer. yağmur bu sabah canımı acıttı, gidişinle boşalan kentime bereket değil de yalnızlık yağdırdı, eminim.

bugün cumartesi..


ağlamak geliyor içimden, utanıyorum. bütün hayatını bir kadını bekleyerek geçirmiş bir adam olup çıkmaktan korkuyorum. hiç sevmediğim, hiç katlanamadığım bir kadınla sırf seni unutmak için evlenmekten çok korkuyorum. bu sabah yağmur bedenimi ıslatırken bunu tekrar tekrar düşündüm. en nihayetinde bir daha olmayacaksın, bir daha bu kenti bana sirk alanına çevirtecek denli sevdiremeyeceksin. iflah olmaz bir melankolik aşık olmaktan usandığım zamanlar sadece hafızamdan silinmeni isteyecek kadar senden nefret ediyorum. bu denli bir nefretin eşdeğeri sonsuz ve ilahi bir aşktır -ki; seni taptıklarımdan da çok düşünüyorum. iflah olmaz bir aşık olup çıktım. kendime çektirdiğim acılar artık su götürmeyecek denli harap edici. bu sabah sadece bir saatliğine yanımda uzanabilme ihtimaline canımın tüm mutlu olabilme ihtimallerini feda ederdim. bu sabah benimle kentimin kaldırımlarında el ele yürüyebilmen için, yıllarca yürümek mutluluğundan vazgeçebilirdim. feda edeceklerim alacağım hazların yanında çok basit gibi durduğuna bakma, aşk feda ettiklerin kadar aşktır, mutlulukların kadar aşk.

bugün cumartesi..


yağmur yağan kentimde bugün yalnızlık kol gezmekte. damarlarımda kansızlık -ki seni ara ara unutabilme gafletinde bulunmak çaresizliği. bazan seni unutabilmenin ne denli derin bir çaresizlik olduğunu düşünürken buluveriyorum kendimi. bazan yazdığım bir şiirin ucuzluğuna kızıp seni böyle bir sayfada böyle kelimeler arasında sıkışıp kalmış görmek canımı sıkıyor. tuhaf bir şekilde sana dair şiirlerin çoğunu beğenmiyorum, beğendiklerimi de yere göğe sığdıramıyorum. bugün cumartesi, yağmur canımı canından uzak tutuyor, kentim ikimizi bir arada barındırmayı yük sayıyor.

02 nisan 2011