ŞİMDİLERDE
Her boranın ardı toz duman olur
Fikirler savrulur,yağmur çamurda.
Bu kahpe dünyada kahraman olur,
Teslim olmazlarsa ,kuzular kurda.

“Tavşana kaç, tazıya tut “der gözü,
Baş rolde oynadı eski metinde,
Yurdu sırtında taşıyan öküzü,
Misafir bıraktı memleketinde.

Süt mü,ayran mı uyutur insanı?
Yudumla Agora Meyhanesinde.
Hepimizin gafletle dolu bir yanı,
Hayaller kurduk, aslan kafesinde.

Filimler seyrettik,rüyamız şaştı;
Masalda hakikat,destanda yalan!
Dağlar zelil oldu,yer çoraklaştı,
Şu merhum tarihe çıkmaz ağlayan.


Neyi arıyorduk,unuttuk, gitti:
Dedemin destanı ,geçilmez sevda.
Bir kızıl elmaydı,başladı bitti
Uzaklara uçtu Zümrüd ü Anka…

Sonra bir an geldi her şey değişti,
Aslını yitirdik,bir gölge kaldı
Ezdi bizi dünya, fikir değişti
Koca bir şehirden bir hane kaldı.

Ne kahraman uğrar, ne delikanlı,
Destanlar tilkinin dilinde yaşar.
Aslanın yediği üç lokma ,kanlı…
Dürüstçe yaşayan “dokuz köy” aşar.

Aynaya bakınca tanınmaz yüzü,
Boş melodi söyler gonca dudaklar.
Bu mısralar bilmez üzüntümüzü,
Her satır içinde ihanet saklar.
Ünver PAZARLI