yedi parmaklı bir adamdı
say diyince parmakları
sayardı,
birinci yüzük parmağım
sevdiğime söz verenim,
ikinci parmak kalemim
üçüncü parmak sigaram.
kalemim yazar düşüncemi
efkarımı dağıtır diğeri
dumanına da gömerim
görmek istemediklerimi.
geri kaldı sonraki beşi;
dördüncü ve beşinci
kalemin iki yanındakilerdi
bir sonraki de sigaraya destekti
kaldı en küçüğü;
o hiçbir şeye karışmayandı
ara sıra kulak kaşırdı.
***
yedi parmaklı adam yazardı
sıkıntılarını, aşklarını yazdı
derken aşk ve kalem bitti
efkarı arttı,
sigaranın külü yazdığını yaktı
aşksız ve altı parmaklı kaldı.
kalem tutan parmaklar mı?
en küçük parmak gibi oldu
ara sıra yüzünü sıvazlıyor onlarla
sevdiğine söz veren parmaksa
yüreği gibi dolu hala…
(Gürsel ÇOLAKOĞLU)