Arayýþ içindedir ruh,
Nereden geldim, neredeyim, nereye ve neden diye sorar durur.
Duymazsýn sesini çoðu zaman,
O haykýrýþý bilmezsin bile
Çünkü içindeki dünya aþýðýný dinlersin hep,
Kapýlýp gidersin dünyevi hislere.
Gün gelir diðer sesinin varlýðýný bile unutursun,
Bir fýsýltýnýn da ötesinde kalýr kulaklarnda..
Oysa ruhun aramakta özünü,
Dön bir bak bana diye beklemekte.
Asýl iþ duyacaklarýna alýþtýrmakta kendini,cesaret etmekte...
Dünya sesini duymak kolaydýr çünkü iþimize gelir,
Oysa ruhun özünü duymak öyle kolay mý?
Ya duyacaklarýný hazmetmek, kabullenmek?
Aradýðýný bulmak kadar taþýmak da önemli,
Peki hangimiz bu kadar yürekli?
Neredeyiz, nereye gideriz biliriz de,
Asla yanaþmayýz nedeni düþünmeye ve özümüzü bulmaya,
Kapýlmak güzel nasýlsa hayata..
Oysa hepimiz de saðýrýz, körüz ruhumuza,
Bir o kadar açýðýz dünyaya..
Peki ne zaman cesaret edebilir insan arayýþýna?..