Türkiye’de ki bir memur için en ideal yaþam, memuriyete baþladýktan sonra, hemen bir kooperatife girerek, henüz çoluk çocuk yokken, ya da çocuklar küçükken, yani taksit ödeyebilecek haldeyken bir kooperatifte ev sahibi olabilmek, çocuklar büyüdükçe de onlarýn eðitimlerine daha fazla harcama yaparak memlekete yeni memurlar yetiþtirmekti.
Evin varsa, çocuklarýn da okuyup ekmeklerini ellerine almýþlarsa, emekliliðini huzur içinde geçirebilirdin…
Bedri Kaya, bu ideal yaþam biçimine harfiyen uymuþtu ve biricik oðlu Halil Kaya’ya, üniversitede kariyer yapabileceði bir yolda, doktorasýný bile yaptýrtmýþtý. Yýllarca taksit ödeyerek sahip olduðu kooperatif evinde de, þimdi bacaklarýný uzatmýþ, hiç kimseye eyvallah etmeden, kader yoldaþý Nisa hanýmla birlikte huzur içinde televizyonunu seyrediyordu.
Kapýnýn zili çaldýðýnda, Bedri bey, “Kim olabilir ki, bu saatte?” diyerek kalkacakken,
Nisa haným, “Komþulardan biridir. Ben bakarým,” diyerek onu oturttu.
Kapý çalan komþular, genelde bayan oluyorlardý ve mutlaka Nisa hanýmla görüþmek istiyorlardý; bu yüzden kapýyý açma iþini karýsýna býraktý. Dýþ kapýyý açar açmaz, O’nun sevinç çýðlýklarýyla haykýrdýðýný duydu.
“Halil! Oðlum!”
“Anneciðim!”
Bu da oðlunun sesiydi.
“Halil gelmiþ…” diye heyecanlanarak fýrladý yerinden, antreye doðru seðirtti.
O arada anne oðul, Halil Kaya’nýn valizlerini ve çantasýný çekiþtirerek salona girdi.
“Býrak anneciðim, ben alýrým onlarý…”
Valizleri bir kenara diktiler.
Bedri Kaya, “Halil! Hoþ geldin, oðlum!” diyerek kucakladý oðlunu.
Halil Kaya, “Hoþ bulduk, babacýðým!” diyerek annesinin elinden almýþ olduðu kýrmýzý çantasýný bir kenara býrakýp, babasýyla kucaklaþtýktan sonra, eðilerek babasýnýn ellerinden öptü. “Sizi, iyi gördüm…”
“Ýyiyiz! Sana kavuþtuk, bundan sonra daha iyi olacaðýz… Bitti mi?”
“Sen, kilo almýþsýn!”
Babasýnýn iyiliðini gözlemlerken annesi tarafýndan gözlemlendiðini fark edememiþti. “Ýþtahým iyi, anneciðim,” diyerek annesine sarýlýrken, babasýna da, “bitti sayýlýr, babacýðým,” diyerek cevap verdi.
Karý koca birbirlerine sýra tanýmadan üst üste laf atýyorlardý.
“Geleceðini haber verseydin de, karþýlamaya gelseydik…”
“Ne zaman döneceksin?”
Halil Kaya ikisine de cevap yetiþtirmeye çalýþarak, “Sürpriz yapmak istedim, babacýðým. Bindim bir taksiye geldim. Bir ay kadar buradayým. Anlatýrýz, bol bol…” dedi.
“Ayakta kaldýk, oturup da konuþalým,”
diyen Bedri Kaya, koltuklara geçti, oturdu, arkasýndan da ana oðul gelip oturdular.
Nisa haným oðlaný kendi etki alanýnda tutmak istiyor gibi, dibine oturtmuþtu, “Erol da buralarda. Stajýný yapýyor…” dedi.
“Gelip, gidiyor mu?”
diye sordu annesine.
Nisa haným için bir evlat da Erol’du, “buradan çýkmýyor ki,” dedi.
Erol, çocukluktan itibaren, sadece yüksek öðrenim nedeniyle ayrý aþadýðý, kan kardeþiydi. Nisa Haným, kocasýna hiç laf býrakmaksýzýn, Erol’un akrabalarý ve Ýktidar Partisinin Ýlçe Baþkaný olan avukatýn yanýnda stajýný tamamlamak üzere olduðundan, Ayvalýk’ta ki yaþamýn sakinliðinden, Baba Bedri Bey için verilen emeklilik partisine kimlerin geldiðinden, kimlerin onu aðlayarak uðurladýðýndan, iþ arkadaþlarýnýn aldýðý altýn kaplama kol saatinden, duvar panosundan, her hafta sonu gidilen balýk avcýlýðýndan, Erol’un babasý Ýzzet Soylu’nun tavla maçlarýnda uðratýldýðý hezimetlerden, okey kapýþmalarýnda Kaya ailesinin, Soylu ailesine tattýrdýðý yenilgilerden bahsetti… Sonra lafý, Soylu ailesinin onsekiz yaþýna giren kýzlarý Ümmühan’ýn liseyi bitirdikten sonra girdiði ikinci üniversite sýnavýnda da baþarýlý olamayýnca, üniversitede okumak arzusundan vazgeçtiðine, tam da evlenilecek, dünya güzeli bir kýz haline geldiðine ve kýzýn Erol’dan daha çok Halil’i sorup ilgilendiðine getiriverdi. Halil gelmeden az önce de, aldýklarý emeklilik ikramiyesinden arabaya verdikten sonra artan parayla, ikisi de ‘he’ derse, Ümmühan ile Halil’in düðününü yapacaðýný konuþmuþlardý.
Bedri Kaya, Ümmühan’ýn lafý açýldýðýnda karýsýna laf vermek gayesiyle, damdan düþer gibi, “Haným, oðlumuz yirmi dört yaþýnda; artýk evlendirsek mi, ne? Mesleðini de kazandý… Ne dersin?” dedi.
Halil, evlilik lafýný duyunca irkildi.
Nisa Kaya, “Çeyizlikleri hazýr. Ýstesin yeter ki… Hemen evini kurarýz,” dedi.
Halil, konudan sýkýldýðýný belli etmemeye çalýþarak, ”Kýz da hazýr mý anneciðim?” diye sorarak zoraki gülümsedi.
“Hazýr.”
Halil Kaya bu defa þaþýrarak bakakaldý.
Bedri Kaya, karýsýný düzeltmek isteyerek, oðluna, “Sen kimi stersen, gider isteriz…” dedi.
Nisa Kaya, kocasýnýn ukalalýðýna tepki gösterdi. “Benim oðlum, üniversiteye giderken, ben kimi beðenirsem onu alacaðýna söz verdi bana!” dedi.
Halil Kaya, þakaya vurarak, “Anneciðim, senin beðenmeyeceðin bir kýzý alýr mýyým ben hiç? Söz, sana beðeneceðin bir gelin getireceðim,” dedi.
Nisa Kaya þüphelenerek, “Getirecek misin?” diye sordu.
“Kimi?”
Bedri Kaya, karýsýna gülerek, “Okulundaki kýzlar, altý yýl boyunca, rahat býrakýrlar mýydý böyle yakýþýklý bir delikanlýyý sanýyordun? Getirecektir onlardan birini…” dedi.
Nisa Kaya, ani bir tepkiyle, “Ay, aman, istemem! Tanýmadýðým, bilmediðim…” diyerek söylenmeye baþladý.
Halil Kaya, gevrek gevrek güldü. “E, anneciðim, babam haklý. Okuldan bir kýza âþýk olmuþumdur belki…”
Nisa Kaya, kýzgýnlýkla, “Ben, seni kiminle evlendireceðimi biliyorum,” diye çýkýþtý.
Halil Kaya, konuyu deðiþtirmeye çalýþarak, “Tabii ki, sen kiminle evlendirmek istiyorsan, ben onunla evleneceðim anneciðim, ama önce iþimi elime alayým bir… Olur mu?” diye sordu.
“Biz de hemen yarýn evlen, demiyoruz zaten. Okulun bittiðine göre bir iþe girmeye gelmiþtir sýra herhalde. O arada düðün hazýrlýklarýna da baþlarýz.”
Halil zoraki gülümseyerek, “kimin baþýný yakmayý planlýyorsun; onu da söyle bari,” dedi.
Nisa haným da gülümseyerek, “Ümmühan’ýn,” dedi.
Halil, þaþkýnlýkla, “bizim Ümmühan ile mi?” diye tekrarladý.
“O Erol’un kardeþi yahu…”
“Ne olmuþ Erol’un kardeþiyse? Daha iyi ya…”
“Ama anneciðim, o benim kýzkardeþim sayýlýr.”
Bedri Kaya, oðlunun memnun olmadýðýný fark ederek oturduðu yerden doðruldu, salondan çýkarken, “Benim uykum geldi. Yatmaya gidiyorum…” dedi. “Haným, oðlan yol yorgunu… Gelir gelmez binme çocuðun tepesine, býrak da yatsýn o da”
Halil Kaya, onun arkasýndan, ayaklanarak, “Ýyi uykular babacýðým!” diye seslendi.
Bedri Kaya, “Sað ol. Size de…” diyerek salondan çýktý.
Halil, gerçekten de yol yorgunuydu, göz kapaklarýna zor hâkim olabiliyordu. “Bu konuyu yarýn konuþsak ya, anneciðim. Ne olur…”
“Haydi madem ki, yarýn konuþuruz; biz de yatalým,” diyerek Nisa haným da ayaklandý.
“Odan hazýr. Bu günlerde geleceksin diye temiz çarþaf ta sermiþtim. Yat sen de haydi.”
Halil Kaya da onunla birlikte hareketlendi. “Sað ol anneciðim. Ýyi uykular… Sabah konuþuruz daha…” diye gülümseyerek annesiyle birlikte salondan çýktý