Henüz dokuz yaþýna girmiþtim.
Masumluðun basamaklarýndan yavaþ yavaþ çýkýyordum, neyi ne kadar biliyordum.
Sadece önüme konan ve güven duyulan her ne olursa inanýyor ve itibar ediyordum.
Fakir bir ailenin tek oðluydum. Ýki ablam var ve onlarda hayli çilelerin insanlarýydý.

Annem evin otoritesi ve herkesin uymak zorunda kaldýðý bir realiteydi, çare yoktu.
Babam anneme itaat etmek durumunda kalan ve onun tanýdýðý özgürlüðü yaþayandý.
Annem kýzýnca çok acýmasýz, gözleri kararýr ve hesapsýz bir þekilde hýncýný çýkartýrdý.
Bazen çok þaþkýnlýk yaþardým, suallerine cevap bulamazdým, sukut etmeye çalýþýrdým.

Annemin beþeri manada o kadar yanlýþ ve hatalarý olmasýna raðmen kimse seslenemezdi.
Babam hiç ses çýkartamaz miskin köþesinde onun gözlerine bakar ve hala medet umardý.
Babamýn bu kadar rahat ve sessiz olmasý beni çok yaralardý, gönlüme küser geçer giderdim. Fakat bu durum içime çok iþlerdi ve kendi kendime söz verirdim, asla böyle olmama diye.

Karþý komþumuz Mimarsinanlý ve çok çocuklu bir aileydi.
O ailenin farklý bir yapýsý vardý, daðda yaþamanýn, çok sesli konuþmanýn, edebe mugayir bulunmanýn her sahnesi mevcuttu. Çocuklarýn elleri uzundu, ihtiyaçlarýný dýþarýdan temin etmek için adeta kararlýydý. Her gün þikâyet gelir, fakat anne ve babasý üzerlerine almazdý.

1969 yýllarýydý, yeni bir bisiklet görmüþtüm kapýlarýnýn önünde. O kadar dikkatimi çekmiþti ki, hayal bile edemediðim þartlarýn ahýydý. Yanýna vardým ve kimse yoktu, eðilip pedalýný çevirmek istemiþtim merakýmdan. Nasýl olduysa bisiklet yere düþtü, tutmaya çalýþtým ama gücüm yetmemiþti.

Fark eden ve görenler hemen baþýma üþüþtüler ve itham eden nazarlarla bakarak kýzgýnlýklarýný kustular. Ben ne kadar mahcup olmuþtum, hatamý telafi etmek için her þeye razýydým. Baþýmý önüme eðdim ve orayý terk edemedim, hala onlarý dinlemekteydim.

Öyle büyük bir kabahat iþlemiþim ki anneme þikâyet edip ve ahlaksýzca sözler sarf etmiþlerdi. Bu insanlar komþularýmýzdý. Bir iþçi kooperatif vasýtasýyla bir araya geldiðimiz canlardý. Annem bana bakarak baþýný salladý ve baþýma geleceði anladýðýmdan kaçmýþtým.

Epey zaman geçmiþti ve akþama doðru arkadaþlarla top oynuyorduk. Ben kaleciydim ve atletle gol yememeye çalýþýyordum. Tüm dikkatim maça yönelik ve yenilmemek adýna azimliydim. Arkamdan bir el kollarýmý kavradý ve dönüp baktým ki annem. Hýzlý bir þekilde eve gelmemizi saðladý.

Terliydim, anneme yalvarýyordum, annemin þefkatli davranmasýný bekliyordum. Fakat annem çok kararlýydý, naylon terliði eline aldý ve her tarafýmý gövertene kadar döverek hýncýný almýþtý. Sonra tekme vurarak evin bir köþesine atmýþtý.

Annem beþ günlükken anasýz kalmýþ bir candý, iki analýðýn elinde büyüyen hicrandý, cefa ve çilelerin insaný olarak yaþamýþ ve fakat kendini geliþtirmekten pek nasibini almamýþ vicdandý. Anne þefkat ve merhametin banisi olmalý ve her halinde hakikate adanmalýydý.

“Cennet analarýn ayaklarý altýnda” sözüne itibar eden her anne, ne zaman ve hangi gerekçelerle söylenmiþ bu söz araþtýrmalýydý, yoksa cennet vaadi münker içinde olanlar içinde mi vardý…

Mustafa CÝLASUN