Rahmetullahi aleyh;
Hacý Hasan Efendi dergâhý diye bilinen, mekâna her gittiðimde, ne hikmetse her zaman kalabalýk ziyaretçi gruplarý mevcuttu.
Enteresandýr belki fakat mekânýn kuþatan ikliminde, sessizliðin ön plana çýkmasý ve bunu edep saymasý, oldukça farklý geldi bana.
Gizli ve özel sýrlara çözüm sunmasý, yeþil yapraklý meyve aðaçlarýn geleceðe ümit aþýlamasý ve o anda canlý, tefekkür keyfiyeti sunmasý, benim ufkumda çaðrýþýmlar yaptý.
Henüz içeriye girmeden bir huzur kuþatmýþtý benliðimi, adeta beni bir baþka, diyarlara ve daha önce tanýmadýðým, mekânlara götürmüþtü.
Duygularým galeyana gelmiþ, feyiz ikliminde, gönlümün derinliðinde, þevk, heyecan, merak hepsi birden ve hiç beklemeden, hissiyat beni aniden ihata etmiþti.
Sýra ile odaya pür dikkat alýnýyorduk, oradan çýkanlarýn yüzleri kýzarmýþ, gözleri mahzunlaþmýþ, ayrýlmanýn hüznü, her tarafýný sarmýþ bir ruh hali ile, baþlarý öne eðik vaziyette, adeta þarj olmuþ bir yürek serinliðinde bulunuyorlardý!
Yüzlerinden eksilmeyen tebessümle, bulunanlarla tokalaþarak, mutlaka en kýsa zamanda, yeniden geleceðim, temennisinde bulunuyorlar ve Allah’a emanet olun dualarýyla müsaade alarak gidiyorlardý.
Ýçeriye girdik, etrafa baktýk, insanlar halka olmuþ bir vaziyette zatý muhteremin önünde ve dizlerinin üstünde oturuyorlardý.
Zatý muhteremin üzerinde, adeta kefeni andýran, beyaz ve uzun bir elbise, onun üzerine uygun bir yelek giyilmiþ, baþýnda özenle iþlenmiþ bir takke bulunuyordu.
Oldukça beyaz olan bir yüz simasý ve yanaklarýnda beliren tebessüm, kuþatýcý oluyordu.
Canlýlýðý niþanesi olan sevinç, kendini hiç gizlemiyor, aþikar olarak gösteriyordu.
Güzele güzellik katan ve bir bütünü tamamlayan, aðarmýþ seyrek sakalý vardý.
Bu durum hayat ve memat denkliðinde bizleri tefekküre zorluyordu.
Yaþadýðý dünyada, mahþerin haþyetini taþýyan, yüz hatlarý mevcuttu.
Allah’ýn bir lütuf olarak verdiði tebessüm cimrilik yapmýyordu.
Dalga, dalga her tarafa yayýlýyor ve mecliste bulunanlarý rahatlatýyordu.
Sohbet vurgularýn bizleri adeta, yaþanýlan mekandan çýkartýyordu.
Ukbanýn derinliðine doðru yol aldýrýyordu.
Peygambere tabi olmayý en büyük fazilet görüyordu.
Sahip olunan deðeri, fevkalade bularak bizlere bu mirasý tanýtýyordu.
Peygamber efendimizi o kadar çok özümsemiþ ki.
Sanki o aný, onunla birlikte yaþayarak terennüm ediyordu.
Ve bizleri hissiyatýn zirvesine çýkartýyordu.
Allah’ýn cennetine girmek gaye deðil, diyordu.
Cemalini görmenin asýl olduðunu vurguluyordu.
Hak rýzasýnýn önemini, insana hizmetin maksadýný izah ediyordu.
Piri fani ölçeðine uygun bir hali, bulunuyordu.
Bedeninde fazla kilolarý barýndýrmýyordu.
Sohbet ederken devamlý aðzý kuruyordu.
Gözlerinden biraz rahatsýzlýðý vardý.
Gözlük takýyordu, þeker hastalýðýný, bir lütuf sayýyordu.
Derdi kim verdi ki, kime þikayet edelim diyordu.
Güzel ve kýraatine uygun okunan Kur’an ayetlerini dinleyince, çok etkileniyordu.
Gözlerinden yaþ boþalýyordu.
Bu mübarek insan, hemen ayetin bitiminde.
Ayetin nüzul sebebini ve anlamýný açýklýyordu.
Ve böylece dinleyenleri aydýnlatýyordu.
Var mý bana sorusu bulunan diyerek.
Misafirlere bir söz hakký tanýyordu.
Ýnsanýn kafasýna takýlan, müphem bir þey kalmasýn diyordu.
Þayet kalýrsa, kuþku, zan ve ön yargý mantýða galebe çalar buyuruyordu.
Ýþte böyle bir Allah’ýn kuluyla, tanýþmam,
Benim için en büyük bahtiyarlýk olmuþtu.
Beni etkisi altýna almýþ ve kuþatmýþtý.
Zatýný görmeden dahi, sinemdeki daralmalara kapý aralamýþtý.
Züht ve takva konusunda duyarlý olan bu insan.
Ve insanlar tarafýndan teveccüh gösterilen bu insan.
Ne farklýlýk vardý ki, bu insanda, beni bu kadar etkiledi, diye kendime soruyordum.
O insaný görmeden, mezarlýðý en mahrem haliyle yaþadým bir an.
Çeþitli meyvelerin, bulunduðu bahçe dünyanýn idi.
Ama ben burada bilmediðim cenneti anmýþtým.
Peygamber ve onun sevgili Rabbine yakýn olmam.
Rehber olan Kuran’ý ve inmesine vesile olan insanlarý,
Huzur ve emin olmanýn, sevincini bizzat yaþadým ve gördüm.
Yaþadýðým güzelliklerde bunlar gizlidir, iþte hikmetleri de budur.
Haktan geldik ve yine ona döneceðiz diyerek buharlaþmayan,
Amellerimizin kurtuluþ reçetemiz olacaðýný idrak ederek, infak yapmalýyýz.
Dünya ve nimetlerinin kimin olduðunu bilerek, tekebbürden uzak durmalýyýz.
Kur’an ve inmesine vesile olan peygamberini, nefsimizden ziyade sevmeliyiz.
Onun ümmeti için býraktýklarýný vuslat pusulasý olarak görmeliyiz.
Tüm bunlara raðmen Allah ve resulüne yabancý kalýyor isek.
Nefsimizin hazin ve trajikomik durumunun,
Kimseyi de þefaatçi yapmayacaðýný mutlaka bilmeliyiz.
Bu satýrlarý "Nakþeden izler" adlý kitap çalýþmamýn 1979 yýllarýnda ki bizzat yaþadýklarýmdandýr.
Cenabý Hak þefaatine nail eylesin.
Mustafa Cilasun