FAKÜLTE
                    

     Diplomayý ilk defa somut bir þekilde elinde tuttuðu gün hiç de tam beþ yýldýr hayal ettiði gibi sevinmedi. Ne okuma yazma bilmezden önceden "Büyüyünce doktor olacaðým" diyen sesinin, ne de üniversite sýnavýnda neden týp fakültesini seçeceðini arkadaþýyla tartýþýrken ki heyecaný yoktu sesinde. Artýk kendisinin baþkalarýnýn diþlerini oyup doldurabileceðini söyleyen, devletin buna izin verdiðini söyleyen bir kaðýt tutuyordu elinde.

     Öyle güç gelen bir eðitimden geçirilmiþti ki bunu ancak ayný kaderi paylaþan meslektaþlarýnýn gözünde görebiliyordu. Kime anlatýlabilirdi ki, her fakülte zordu, hiç kimse beleþten meslek sahibi olmuyordu. Fakülteye giren herkesi uykusuz geceler bekliyordu, sýnav heyecaný, ödev hazýrlýklarý vardý. Biz müstakbel diþ hekimleri ise abartýyorduk artýk. Bizler ise bu laflarý her zaman büyük bir anlayýþla karþýladýk. Ýçinde bulunduðumuz zorluklar çoðunlukla öyle baþa çýkýlmaz geliyor ve öylesine somuttu ki ayný eðitimi almayanlarýn anlamasý olanaksýzdý. Eh zorunlu da deðildi. Bakýþlarýmýzla anlaþacaðýmýz arkadaþlarýmýz bize yetiyordu.

     Evet her fakültenin sýnavlarý vardý. Herkes okuyordu. Ama kimse bizim gibi deðildi. Diþ Hekimliði fakültesinin kapýsýndan adýmýmý attýðým ilk gün, hayatýmda ölesiye bir yorgunluk ve stres kapýsýný kendi isteðimle açtýðýmý nereden bilecektim. Her yýl okulu býrakan, psikolojik yardým almak zorunda kalan arkadaþlarýmýzý duydukça hepimiz kaç kere o kapýnýn ipini çekmek üzere olduðumuzu hatýrlayýp, arkadaþlarýmýzý ailelerinden de iyi anlardýk. Ýlk iki yýl ileride ne iþime yarayacaðýný düþünerek def-i bela kabilinden dersleri çalýþýrken, ilk kez tanýþtýrýldýðým pembe muma canhýraþ þekil vermeye çalýþýrken, ikinci sýnýfta plastik diþlerden protez yapmam öðretildiðinde kendimi artýk hekim olmuþ zannederken...Üçüncü sýnýf, diþ hekimliði eðitiminin uygulamalar yönünden en bezdirici, teorik dersler olarak ise mesleðe belki de ilk adým attýðýný hissettiren sýnýfý olarak gelmiþti bana. Üçüncü sýnýfýn protez ödevi baþýnda sabaha kadar uykusuz geçen günlerininin beynimden silineceðini hiç zannetmiyorum. Hele bir de sabaha kadar uðraþtýktan sonra elinizde uðraþtýðýnýza delil olacak kadar bile bir ödev yoksa. Kibrit kutusu içinde en nadide mücevherler kadar özenle saklanan döküm ödevleri. Sabahýn kör karanlýðýnda "belki fark edilmez" umuduyla metalden ayrýlan akrili tutturmak için sokak sokak aranan yapýþtýrýcýlar. Okulun kapanmasýna yakýn içeride unutulmayý göze alarak rica minnet yapmaya çalýþtýðýnýz dökümler... Tüm bunlar bir diþ hekimliði öðrencisinin yýllar sonra bile acý bir buruklukla hatýrlayacaðý anýlarýdýr.

     Derken kendi kendinize ve ayný eðitimi aldýðýnýz arkadaþlarýnýza söyleyebildiðiniz "Yahu ben bir þey bilmiyorum." dediðiniz yaz tatilini diken üstünde geçirirsiniz çünkü artýk dönüþü olmayan yol sizi tatilin sonunda hasta karþýsýna dikecektir. Ama içinizi huzursuz eden baþka bir þey de asistan fobisidir. Onlara "Bizlere birþeyler öðretmeye çalýþan aðabeylerimiz ablalarýmýz" gözüyle bakmak zorlama bir iyi niyet olur. Çok az asistanýmýzýn bizlere birþeyler öðretmek gibi bir kaygýsý vardýr. Herkes nasýl öðrendiyse bizler de öyle öðrenmeliyiz onlara göre. Erkek arkadaþlarýmýza askerliðin zor gelmeyeceðini sýk sýk düþünürüz. Burada tecrübe kazanýyorlardýr çünkü.

     Dördüncü sýnýf kliniklerinin herbiri ölümlerden ölüm gibi gelir insana. En bal olarak kabul edilen cerrahi kliniði bile Bahar Abla sayesinde kabus haline gelebilir. Her klinikte bir yandan göstermelik olarak 'öðrenmek için sorun' mantýðý cömertçe ortaya konulurken, soru sorduðunuzda ya cevapsýz býrakýlma ya da aþaðýlanma ihtimaliniz olduðundan öðrenmek için soru soran pek bulunmaz. Asistanlarýmýz bizim hala öðrenme aþamasýnda olduðumuzu çok çabuk unuturlar ya da iþlerine gelmez.

     Asistanlarýmýzýn baþlýca iþi bizlerle uðraþmaktýr. Kendilerince baþka iþleri varsa bile, bizlerle ilgilenmesi gereken saatlari tamamen bize ayýrmasýný beklemek fazlaca iyimserlik olur doðrusu. Kendi çalýþmalarýný, misafir kabullerini, baþka kliniklerdeki iþlerini hep klinik saatlerinde yaparlar. Öðle tatillerini iple çekerler, öðrencilere tatil yoktur. Dokuz buçuktan üçe sürekli çalýþmayý göze almýþsýnýzdýr ama, öðle tatilinde kaidenize onay vermesi için gözünüz koridorda hastayla sohbet eder, onun nereli olduðunuz yolundaki klasik sorusuyla baþlayan artýk tekrarlamaktan gýna gelen hayat hikayenizle onu bilgilendirirsiniz. Onun iþinden ve çocuklarýndan bahsederken, aklýnýzdaki tek fikir sizden istenen fahiþ ortalamayý tutturabilmektir. Kliniklerde en yakýn arkadaþlarýnýzý rakip olarak görmeye programlanýrsýnýz, ama üçten sonraki geceleri sizi uyutmayan yorgunlðu da yine sadece onlarla paylaþabilirsiniz. Çünkü baþkalarýna göre, hayat zordur ve herkes yorulmaktadýr... Hýh... Gerçekten öyle mi?

     Diþ hekimliði öðrencisinin çilesi okul duvarlarýndan evine taþar, rüyalarýna girer. Hastalara randevularý ayarlamak için didinir durursunuz. Acaba Ahmet Bey'in diþi aðrýmýþ mýdýr? Fatma Haným ne alemdedir. Her þeyin kendi istedikleri gibi olmasýný isteyen, rahatsýzlýklarýnýn ne olduðunu sizden iyi bilen hastalarla karþýlaþýrsýýz. Ertesi gün doldurmanýz gereken kanalýn stresiyle huzursuz bir gece geçirirsiniz. Eksik býraktýðýnýz kanal yüzünden hastanýz ölmüþ müdür acaba? Tüm diþhekimliði öðrencilerinde stres alýr baþýný gider, mide kanamalarý, týrnýklarý kemirilmiþ eller,...onlardadýr. Diðer fakültelerdeki arkadaþlarýmýz gibi baharýn tadýný çýkartamayýz biz. Tüm gün pencere kenarýnda çalýþýp da havanýn nasýl olduðuyla ilgilenecek vaktimiz olmaz bizim. Kampüste top oynayanlara, çimenlere uzananlara için için haset ederiz.