TASVÝR (DOÐA)

     Temiz havayý ciðerlerim patlayacak gibi olana kadar içime çektim. Doða kokuyordu. Temiz hava ne mi kokar? Tarif edebileceðimi sanmýyorum. Þehrin pis havasýna aþinayým ben. Temiz havadan baþým dönmeye baþladý.

     Yüksekteyim çok yüksekte. Ama garip... Ayaðýmýn altýnda uzanan ovadaki akarsu ve aðaçlar beklediðim gibi küçücük görünmüyorlar. Hiç insan eli deðmemiþ buraya, eðer deðmiþ olsaydý çevremdeki vahþi güzellik ambarlarca mahsule yahut bina yýðýnlarýna dönüþmüþ olabilirdi. Benden baþka kimsenin daha önce buraya ayak basmadýðýný bilmek içime hoþ bir özgürlük duygusu býrakýyor.

     Ovayý keskin bir sýnýrla bitirip ufka doðru uzayan ilerideki ormaný aþarak geldim ben. Kimi zaman sýk bitki örtüsünün topraða basmaya izin vermeyen yapýsý yüzünden aðaçlarýn dallarýna basarak yerden bir metre yüksekte ilerlemek zorunda kaldým. Aðaçlara oramý buramý çarpa çarpa aþtým ormaný.Her aðaç bir kiþilik gibi gelir mi size de. Gövdesine dokunduðunuzda teninin titrediðini hisseder misiniz? Gövdesinde toprak ananýn bilgeliðini meyvelendirdiðini anlamaz mýsýnýz? Bir yere çakýlý olduklarýna aldanmayýn, kuþlar onlara göklerin uzak ufuklarýndan haber getirirler. Birisi dalýný kýrdýðýnda, insanoðlunun kolu kýrýlmasýna benzer bir feryad koyverdiðini iþitmez misiniz? Aðaçlarý severim ben. 'Herhangi bir bitkiyi sever gibi' deðil AÐAÇLARI severim.

     Ormaný binbir güçlükle geçtikten sonra þimdi zirvesinde olduðum daða ulaþmak için ovada tüm gün yol almam gerekti. Bir o kadar çabayý da daða týrmanabilmek için harcadým. Daða týrmanýp zirveye ulaþmanýn insana verdiði 'her güçlükle baþ edebilirim' hissini hiç tattýnýz mý? Ellerim yara içinde kaldý. Her yaným aðrýyor. Ama deðer doðrusu.

     Zirveye ulaþýnca yorgunluktan bitap düþmüþ bedenimi sýrt üstü sonsuz göðün altýna yýðýlýrcasýna býraktým. Zirvesinde bulunduðum dað ovayý çevreleyen diðerlerinden daha yüksek, böylelikle sað tarafýmdaki yalçýn daðýn bulut denizi içinde yalnýz adaya benzeyen zirvesine yukarýdan bakabiliyorum. Hiç kimse yok. Kalabalýklar içinde hissetmeye çalýþtýðým yalnýzlýk duygusunun þimdi gerçeðiyle tanýþýyorum. Meðer benimki kötü bir kopyadan öte bir þey deðilmiþ. Tüm dünyada O ve ben yalnýzýz sanki. Hafif-hafif esen rüzgarda güneþin batmaya yakýn mavi ve kýrmýzýnýn tonlarýna boyadýðý kullanýlmýþ pamuk istifi gibi görünen bulutlar hýzlý-hýzlý akýyorlar tepemden. Dünya'nýn dünüþünü, zamanýn akýþýný hatýrlatýrcasýna.

     Nereye gidiyorsanýz beni de götürün. Uçan halý gibi binsem üzerinize... Siz nereye ben oraya. Kimsenin, hiçkimsenin olmadýðý bir hayat sürsem. O zaman hayatýn ne anlamý kalýr bilmiyorum ama yalnýzlýðý seviyorum... Þimdilik sizinle gelmeyeceðim çünkü yattýðým yerde mutluyum. Sonsuzluðu kucaklamak ister gibi kollarýmý boþluða uzatýrken, ruhumun mutluluktan uçup gideceðini zannediyorum. Huzur ve mutluluk içimde dalgalanýp dururken hüngür-hüngür aðlamak istiyorum ve; Rabbim sana, beni 'var ettiðin' için teþekkür ediyorum.