Ýnsanlar mutsuz... Bu yüzlerinden o kadar belli oluyor ki... Kimse birbirine gülümsemiyor, hatta gözgöze bilegelmiyor. Kimse kimseyi görmeden yürüyüp geçiyor yanýndan.

Güneþ parlýyor deyip, Fatih'ten Beyazýt'a doðru yürürken, insanlara baktým. Herkesin kafasý önde. Gençler bile neþeli deðil! Halbuki gördüðüm herkese, gözgöze geldiðim insanlara, tanýmasam da gülümseyeceðim diye kendime söz vererek çýkmýþtým yola.

Ancak müthiþ þaþýrdým. Sanki kapkara bulutlar sarmýþtý tüm þehri. Ben yine de gülümsüyordum ama karþýlýðý yoktu bu gülümseyiþin. Bir de ters ters bakýþlara maruz kalmýþtým üstelik. Günün ortasýnda korkmaya baþlamýþtým insanlardan.

Ýnsanlarýn mutsuzluðunu anlamak çok kolaydý aslýnda. Hertürlü olumsuzluk bizim memleketimizdeydi. Yol boyunca geçim derdi ile koþuþturan seyyar satýcýlarýnýn, kaldýrým kitapçýlarýnýn, mendil satmaya çalýþan çocuklarýn, okullarýndan yeni çýkmýþ öðrencilerin yanlarýndan teker teker geçiyordum... Yüzü gülen insan yoktu iþte.

Galata köprüsüne ulaþtýðýmda ise üzerime yürüyen insanlarla karþýlaþtým.

Sesler... Yüzler... Kalabalýk... Taþýtlar... Çýðlýk çýðlýða uçuþan martýlar...

Biran bunaldýðýmý, boðulduðumu hissettim. Daha fazla dayanamadým. Köprünün eteklerindeki banka zor attým kendimi. Ne çok gürültü vardý burada. Sesler... Sesler... Sesler... Bir birine karýþmýþ, kimin yada neyin olduðu belirsiz sesler...

Tek denizin sesi duyulmuyordu sanki. O bile asmýþtý suratýný. Dalgalar þikayet eder bir þekilde dövüyordu iskeleyi. Vapurlarýn uðultusu insan gürültüsüne karýþýyordu. Habire koþuþtuyorlardý yüzü asýk insanlar, yetiþmeye çalýþtýklarý yerlere geç kalmýþ gibi.. Gürültü kirliliðini unutmaya çalýþarak kapattým gözlerimi.

Unutamýyor, yok sayamýyordum. Çantamdan walkmanimi çýkarttým, taktým kulaðýma. Yabancý müzik çalan bir istasyon buldum. Ýyi gelmiþti. Dalgalara odaklandým. Ýþe yarýyordu. Uzunca bir süre oturdum orada, denizin kokusunu diðer kokulardan ayýrt etmeye çalýþarak içime çektim. Mis gibi deniz kokusu gelmiþti burnuma.

Baþarmýþtým. Demekki istemek yeterliydi hissetmek, duymak için. Samimiyetle istemek. Yine gülümsemem geldi yerleþti yüzüme. Herþeye raðmen gülümsemeli. Ki yaþam da kiþiye gülümsesin.

Bu þehir vaktiyle benim aþýk olduðum þehirdi. Ve aþkýmla yaþamayý düþündüðüm yegane yerdi. Ýlk baktýðýmda herþey karamsar bir tablo çizerken aslýnda bakýþ açýmdaydý kasamsarlýk. Baktýðým yerde güzellik görürsem güzel þeyler düþünebilirdim. Ve bu güzel düþünceler beni mutlu ederdi. Belki beni mutlu gören insanlar da gülümseyebilirdi. Böyle düþünmek bana huzur vermiþti.

Kulaðýmda sakin sakin çalan müzikle dönmeye karar verdim. Geldiðim yollarý tekrar adýmlamaya baþladým. Gülümsememi de yanýma alarak tabii. Herkese gülümseyerek yürüdüm. Mutluluðun sýrrýný bulmuþ bir mucit edasýyla. Mutluluðun sýrrý yaþama güzel bakmakta idi...

Ve ben güzel güzel bakýyordum yaþama... Herkesinde güzel bakmasýný umarak...