Annem,

Sende bilirsin, sevdiklerimize onlara karþý neler hissettiðimizi ifade etmekte çoðu zaman hep geç kalýrýz. Bir zaman sonra, söylenmeyen ya da söylenemeyen her ne varsa, çýkar karþýmýza içinde geç kalýnmýþlýðýn derin izlerini taþýyarak.

Ben istiyorum ki! Sen ya da ben yitip gitmeden, bedenlerimizi kara topraða teslim etmeden ve kurmaya çalýþacaðým cümleler henüz anlamýný yitirmemiþken, yüreðimde yanan yiten ne varsa sende bil...

Korkularým var anne, en büyüðü sensiz kalmak...

Bazen bir martý gibi hür ve özgürce kanat çýrpmak göklerde çýðlýk atmak istiyorum. Bazense her þeyden vazgeçip soðuk taþ duvarlar arasýnda demir parmaklýklar ardýna hapsoluyorum.

Bazý gecelerse bir uçurumun kenarýnda buluyorum kendimi, arkamda iyisiyle kötüsüyle yaþanmýþ bir hayat, önümdeyse neler getireceðini bilemediðim bir gelecek... En uç noktada sallanýp duruyorum, karlar yaðmaya baþlýyor üzerime, kasýrgalar kopuyor ve buz tutan yüreðimde geçmiþ ve gelecek yerle bir oluyor.

Yaþam ve ölüm arasýnda gidip gelirken, meltem misali yanaklarýmý okþayan sesinle irkiliyorum, dur diyorsun sakýn yapma! Ben sana böyle mi öðrettim böyle mi yetiþtirdim, ne olursa olsun asla pes etme, her þeye raðmen yaþamak çok güzel, ben yanýnda olamasam da yüreðim her zaman seninle.

Sen akýl hocam, sen güvendiðim yegâne varlýk, sen sýrtýmý güvenle dayadýðým tek kale, sýðýndýðým tek limansýn. Yýkýlmaný yok olmaný, beni çaresizlik içinde savunmasýz býrakmaný istemiyorum. Sen olmazsan rotasý belli olmayan bir gemi misali, fýrtýnalara yenik düþüp oradan oraya sürüklenmekten çok korkuyorum.

Biliyor musun anne?

Sen dahil herkes beni güçlü sanýyor. Oysaki geceleri yorganýmýn altýnda dizlerimi göðsüme kadar çekerek, sessizce döktüðüm göz yaþlarýmýn seninleyken bile sensizlik için olduðunu kimse bilmiyor.

Elimde resmin... Gözümde yaþým... Sensizlik korkusuyla çektiðim sancýlar hiç dinmiyor.

Sevinçlerim ve mutluluklarým var anne... En büyük mutluluk sensin.

Büyüdüm... Büyürken neler gördüm neler öðrendim senden anne…
Hayatla mücadele etmeyi, güçlü olmayý, kendi ayaklarýmýn üzerinde durabilmeyi, erdemli olmayý,azimli olmayý, çalýþmayý, kazanmayý, tutumlu olmayý, insanlarý sevmeyi, dürüst olmayý, adaletli olmayý, güçsüzü ezmeden yeri geldiðinde güçlüye baþ kaldýrabilmeyi, büyüklere saygýyla, küçüklere sevgiyle yaklaþmayý, tatlý birkaç kelimenin yýlaný bile deliðinden çýkartacak güce sahip olduðunu, acý bir sözünse sadece sahibine zarar verdiðini, Ýnsanlarý, hayvanlarý ve doðayý sevmenin aslýnda kendimizle barýþýk olduðumuzun en güzel ifadesi olduðunu ve tüm bunlarýn bizleri insan yapan en güzel meziyetler olduðunu...

Canýma can katan iki güzel insanýn , kardeþlerimin, benim için dünyadaki en önemli iki varlýk olduðunu, yaþamýn bizlere getireceði koþullar ne olursa olsun, birlik ve bütünlüðümüzün bozulmamasý için elimden ne gelirse yapmam gerektiðini, tüm bu sorumluluklar altýnda ezilirken, senin varlýðýnýn aslýnda benim kurtuluþum olduðunu ve en büyük mutluluðun senin benim yanýmda olman demek olduðunu, parçasý olduðun varlýða anne diyebilmenin mutluluðunun dünyadaki hiçbir þeye bedel olamayacaðýný, anne dediðim varlýðýn aslýnda cennetin dünyadaki temsilcisi olduðunu, beni yetiþtirirken ne büyük zorluklara göðüs gerdiðini, yaþama karþý inanýlmaz þekilde, diþiyle, týrnaðýyla mücadele verdiðini, mutluluðunu açýk yüreklilikle paylaþýrken, mutsuzluklarýný yüreðine bastýrdýðý sessiz çýðlýklara esir ettiðini öðrendim.

Mutluluk...

Benim için mutluluk nedir bilir misin anne?

Mutluluk, her sabah senin týkýrtýlarýnla uyanmaktýr, varlýðýný hissetmektir, sabah mahmurluðuyla þiþmiþ gözlerine bakarak yumuþacýk yanaklarýna öpücükler kondurmak, cennet kokunu ciðerlerimde hissetmek, her sabah beni uðurlayan bir meleðin hayýr duasýný alýp evden çýkmak, geri dönene kadar, merakla beni bekleyen bir kalbin varlýðýný bilmektir.

Mutluluk, yetiþkin kimliðimi bir kenara býrakarak, küçük bir kýz çocuðu misali, yüzüne yüz sürmek, kollarýnýn altýnda, henüz uçmasýný bilmeyen bir kuþ gibi sessizce ve güvenle oturmak, baþýmý dayadýðým göðsünün üzerinde kalp atýþlarýný hissetmektir.

Mutluluk, bir bayram sabahý, öptüðüm mübarek ellerinde, aldýðým hayýr dualarýnda huzur bulmak, ayný sofrada beraberce yapýlan kahvaltýda, bir bardak çayýn buðusunda bir dilim ekmeðin lezzetinde, bayram sevincini yaþamaktýr.

Ellerimde ellerin, gözümde yaþým var, varlýðýn göz yaþlarýmla suladýðým mutluluðumdur anne.

Hayallerim ve Özlemlerim var. En büyük özlemim sensin anne.

Yaþamla verdiðim mücadelede, hep çok çalýþmak, baþarýlý olmak, kendimi kanýtlamak, verimsiz çorak topraklar misali kendi halime kalmak yerine taze bir fidan gibi yeþermek istiyorum. Senin benlimle gurur duymaný istiyorum anne.

Sevmek ve sevilmek, bir yuva kurmak , bir bebek sahibi olmak istiyorum anne... Canýmdan bir parçanýn canýna can katmasýný, senin bilginin, desteðinin her zaman bana kol kanat germesini istiyorum.

Seni çok seviyorum ANNE...

Zaman kötü. Kurtla kuzu artýk yan yana... Ekmek aslanýn midesinde her kes bin bir þekilde yaþamla mücadele içinde. Mertlik izinde, namertlik pek çoðunun gözlerinden okunuyor ve dünya iyiye kötüye bakmadan tüm hýzýyla dönmeye devam ediyor.

Gün gelecek, yaþamýmda çok sert rüzgârlar esecek, kasýrgalar beni yerle bir etmeye çalýþacak, üzüntüler, kederler, mutluluklar tarifi mümkün olmayan gel git ler yaþatacak. Çaresizlik, dikenli tellerden duvarlar örecek, gözlerimde ki yaþlar belki de uzun süreler dinmeyecek.

Ama sen sakýn bu yazdýklarým için üzülme! Aðlama anne.

Ben bu kurtlar sofrasýnda, yaþamla yapacaðým mücadeleden asla vazgeçmeyeceðim. Zorluklar beni hiçbir koþulda yýldýramayacak, ben her defasýnda bir kardelen misali yeniden doðarak gülümseyeceðim güneþe ve sana...

Sen, evimizin direði,
Gözümün bebeðisin.
Ellerimde ellerin,
Yüreðimde yüreðin,
Bedenimde senden izler,
Gözlerimde akýtmaya kýyamadýðým yaþlar,
Döktüðüm her damladaysa senden izler var.
Beni sensiz býrakma!
Çünkü ...
Gözyaþýmda resmin var...