Yaþamak

Yaþadýðýna þükretmek.
Sevdiklerinin yaþadýðýna þükretmek…

Bu sabah yataðýmda, boncuk gözlü yeðenlerimin sýcacýk bakýþlarýnda asýlý kalan mutluluðu ellerimle kavradýðým an, bir kez daha anladým yaþamanýn bir lütuf olduðunu. Pamuk elleriyle yüzüme dokunan iki küçük yüreðin bir an önce uyanmam için yatakta hoplamaya baþlamalarýna, yüksek sesle aralarýnda konuþmalarýna kayýtsýz kalamazdým.

Ýþte, fýndýklý kahve isteyen ve üç kere baþarýsýz olduðumu düþünüp burun büken büyük yeðenimin kafama huni taktýrdýðý an. Bu arada zevkle takarým o huniyi. Söyleyeyim de!
(Sýcak suya kahve paketini döker kaþýkla karýþtýrýrsýnýz deðil mi? Hayýr. Öyle güzel olmuyor süt de koymalýyýz. Sütün ayarýný ona sormadan bardaða boþaltamazsýnýz; bir kaþýk fazla olunca tadý kötü oluyor. Tamamý sýcak süt olsa? Hayýr, öyle de güzel olmuyor! )
‘Ama sen çocuksun daha halacýðým, kahve çocuklara zararlýdýr süt içsen? Zaten bak ben bir kahve yapmayý bile beceremiyorum.’
‘Hani artýk büyümüþtüm! Biraz önce, kardeþini aðlatma abisi sen büyüksün ama ver o oyuncaðý ona, diyen de sendin!’
‘Ama o farklý bir konu hayatým.’
‘‘Hayýr, farklý bir konu deðil, sen bana, büyüksün, dedin!’
‘Dedim evet, o zaman bir defaya mahsus yapalým þu kahveyi.’
Kahve yapýlýr; beðenilir; içilmeye baþlanýr.
‘Hala kahvemi bitirdikten sonra bana ceviz kýrar mýsýn?’derken kaþýkla kahvesini karýþtýrýp bir yandan boncuk boncuk bana bakan bir çift muhteþem göz...
‘Ama bak þu kavanozda kýrýlmýþlarý var. Bunu yer misin bebeðim?’
‘Hayýr! Cevizin zevki kýrýlýrken çýkarmýþ büyük anne öyle söyledi.’
Büyük anneeeeeeeeeeeeee!
Ceviz kýrýlýr; zevki çýkar; yenir.
Ýçerden küçük yeðenimin ‘Çobamý halam içirsin iþte! Halaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!’diyen sesi
Yettim minik kuþ.
Sabýr güzel þey be kardeþim!
Sevmek daha da güzel…

Kýþ aylarýnda sinemanýn müthiþ bir etkinlik olduðunu düþünenlerdenim. Hele de günlerden pazarsa. Hele de yakýþýklý babam çýkýþa beni almaya geldiyse. Deðmeyin keyfime. Minik sürprizlerdir insaný yaþama baðlayan. Küçük mutluluklar derler zaman zaman bunlara. Ne küçüktür mutluluðun boyutu ne de anlýktýr oysa. Babam, elinde çiçekler beni almaya geldiyse bir pazar günü sinema çýkýþýna, o mutluluðun küçük olduðunu kim iddia edebilir?
Her sabah mutfaktan gelen kýzarmýþ ekmek kokusunu duyarak uyanmak, evden çýktýðýmda pencereden el sallayarak beni uðurlayan annemi görebilmektir mutluluk.
Arkadaþlarýma, akrabalarýma ellerimle hazýrladýðým hediyeleri verirken ki teþekkür anýnda baþlar mutluluk ve öylece kalýr yüreðimin duygu deposunda. Mutluluk, dediðimde çaðýrýveririm o anlarý ve yeter sýkkýnlýðýmý alýp götürmeye.

Mutlu olmak ve mutlu kalmak için sarýlýn sevdiklerinize, þýmarýn ve þýmartýn onlarý.

Uzaklardaki bir dostumun, Ýyi misin? Seni çok özledim, diyen ýlýk sesinde yer bulur bazen mutluluk.

Balkona gelen güvercine onu ürkütmeden ekmek kýrýntýsý verebilme telaþýnda gizlidir mutluluk.
Yaþamak için binlerce nedenim var benim. Mutlu olmak içinse milyonlarca…Bilmem anlatabildim mi?