Sakin hava, durgun su! Suskunum ben!
Bir hareketlenmenin sonlanmasý sonucu buradayým. Terliyor avuç içim. Karýncalanýyor ellerim.
Yine daðýnýk bu oda! Her þey bir yanda, bir sehpa, üstünde bir albüm, yanýnda bir valiz! Az ötesinde ben! Solgun, durgun, küskün, ama ümitli… En azýndan çaresiz deðil.. En çoðundan var bir gidecek yeri…

Siyah boyam nerdesin? Hadi gel boyayalým þu ayakkabýyý; yürünecek yola kara çarþaflar serecektik ne çabuk unuttun. Paltom, atkým, tespih ve berem valiziiiim nerdesiniz?.. Boþaltýn doldurulduðunuz her þeyi… Bu seyahat sadece sizinle bizim aramýzda kalsýn. 3. þahýslara mektup yollarýz olmaz mý? Olmaz mý haa!

Hadi söyleyin olmaz mý?
Kalmak mý istiyorsunuz?
Bir arada bir bütün halinde öyle mi?

Pencere açýk, trafik hýzlý akýþýný sürdürüyor. Bir Pazar sabahý, insanlar kalabalýk… Mutlu tebessümler yükseliyor yeryüzünden….

Oooo evet çocuk, bisikletin çok güzel, ne mutlu sana demek! Sen de gidebiliyorsun?
Hava çok sýcak, þurda þurda tam karþý yolda iki sevgili… Merhaba!... Deðerinizi bilin ve sevin birbirinizi…

Güneþ tepemizde olduðunda hani, asfalt buðulanýr gibi olur ya; “caddenin sonu sanki tutuþur” Ama nedense her adým attýðýmda o buðu biraz da öteleniyor gözümün önünden… Yolculuk mu, bu bir gidiþ mi, sýcak mý, yoksa tükeniþ mi? Gelmenin akrebi, gitmenin yelkovaný, sormanýn ince ayar çizgisindeydim de, neredeydim;

Hadi lütfen, ne olur, ben kalayým sen, git! Dar geldi bu kaldýrým iri sözlerime…
Bir çýkýþý da olmalý mutlaka; iki arada bir derede kalmanýn…
Çýkmazlarýn…
Bu evin dünyaya bakan gözlerinde; kýrýk pencerelerinde, kapýlarýnda kimin parmak izleri var. Her gün uykuya daldýðým ve sýmsýký büründüðüm örtü de kimin gölgesi sinmiþ olabilir.
Akþam mý oldu?
Ne çabuk!

Ben mi gitmeliyim, sen mi? Hazýrlayým mý valizimi, akþam da çöküyorken üstüne, çamaþýrlarda evde, valiz de… Toplanmýþlardýr herhalde bir araya… Soruyorlardýr beni… Þimdi ince bir serpinti vardýr bakýþlarýnda…

Yün bere aðlarsa emer, eldiven de; valiz biriktirir. Ya masadaki albüm! Ya masadaki albüm aðlarsa ne olacak? Göz yaþlarý akmaya baþlarsa ben giderken, yada yarý yolda bakarsa arkamdan ne olacak.
Haaa söylesene.. Peki ben nasýl gideceðim!

Bu bere, bu eldiven, bu çorap, bu tespih, bu notlarým, bu da son günlük, kapatýyorum valizimi üzgünüm. Salonun ýþýklarýný da kapatýyorum. Kapýcý görmeden çýkmam gerekiyor bu binadan ve çýkýyorum. Manava selam vermeden geçiyorum caddeye. Ýlk istasyon, ilk durak, ilk kondüktör sesine gidiyor iç güdülerim. Adrenalim seviyem artýyor. Köpürüyorum. Yaz günün de kýþlýklarýmý alýyorum yanýma, gurbetten vuslata kaymalar soðuk olur derlerdi. Yada ne demeli bilmem, vuslattan vuslata mý? Hangisi olmalý… Hay Allah çözemedim bir türlü…

Koþuyorum koþuyorum; þurasý birlikte oturduðumuz yerdi hatýrlarsýn sen; çok gelmiþtik… Merhaba þehirli… Sana da elveda… Þurasý seni ilk gördüðüm yerdi burayý da unutacaðýný sanmýyorum. Ele ele tutuþup köþe bucak kaçtýðýmýz askeri bölgeler… Belki biri görür, belki biri sezer… Gözlerine bakýp ta sana sevgimi haykýrdýðým mekan, iþte tam þurasý….

Giderken aklýma getirmemem gereken þeyler bunlar biliyorum. Mesela sen unutmuþundur bile çoktan…
Biraz sürse de aklýmda kalacaksýn hiç yoktan,
ama ne de olsa yaþanmýþlar kolay gitmiyor akýldan.
Son durak deðil, son otobüs seferi hiç deðil,
her saat bir araba gelecek,
her gün yeni bi tren yanaþacaktýr elbet bu istasyona…
Yada þöyle bakalým ki dünya da her yüzyýl da bir insanlar kendilerini yeniliyor.
Bir dolu insan yerine bir dolu baþka insan kullanýyor gezegenimizi…Bizde oldu biz de öyle olduk, koþtuk, seviþtik, öpüþtük, sevdik birbirimizi…
Mutlu olduk, okþadýk, eðlendik, tadýný çýkardýk akýp gidecek olan süreci

Ben seni sevdim, sen beni sevdin… Zaman geçti ayrýldýk. Ben üzgün düþtüm, sen galip geldin, þehrin göbeðine kýna yaktýn, bense insanlýðýn bitiþine.. Ne kederli bir sondu bizimkisi, ne kakaolu ay çöreði…
Bu ara þurayý da çok sevmiþtim;
seni ilk öptüðüm yerde, þu yan tarafta,
her þeyden geçme, kendinden bitme, içimde cýmbýzla kazýdýðým,
kara topraða kazmaladýðým, gömüp de hiç bakmayacaðým,
gidip de dönmeyeceðim bir leþ gibi,
kalbimin en karanlýk yerinde býraktýðým…
Þu ýþýklarýn geldiði,
insanlarýn binip indiði,
son durak kaçkýný semtin ilk gözdesi…
Burayý da çok sevdim beni aldattýðýn þu yeri…
Senin göz bebeklerinin, kandan irin kustuðu bir öðle vaktini…
Hiç unutmadýðým ve hiçbir zaman unutamayacaðým bir ders aldým bu karþý cinsten;
Ýhanet yolculuðu getirdi,
Yolculuk içinde sen olmayan acayip bir özlemi,
Özlem bir nefret doðurdu;
Ve nefret ettim her þeyden,
Senden, hem cinslerinden
Karþý cinslerinden,
Kendimden,
Valizim,
Hadi dök içindekileri; buradayýz ve gerek görmüyoruz.
Kalýþ bu kalýþtýr.
Duruþ bu duruþtur artýk…