Tabi bütün bu geliþen durumlardan benim haberim olmadýðý gibi, kendimi hasta yataðýnda bile Sarý Kýz Þiir Etkinliði Projelerine kaptýrmýþtým. Öyle ya, körfeze tam 60 þair ve yazar arkadaþým gelecekti. Onlarý en iyi bir þekilde aðýrlamak ve etkinliði sorunsuz gerçekleþtirmek istiyordum.

Ýkinci patologdan gelen rapor, hepimizin yüreðine su serpmiþti. Doktor beþ hafta aþý yapacaðýný söylemiþ ve sonrasý sabýrlý bekleyiþlerimize kalmýþtý.

Þiir etkinliðimiz az kalsýn iptal olacaktý. Zeytinli Belediye Baþkaný Hasan Aslan Bey son anda çark etmiþ, “Ben onca þair ve yazarý aðýrlamakta zorlanýrým” demiþ bizi sanki kedere boðmuþtu. Gamlý Baykuþ, gibi düþünmenin anlamý yoktu. Ameliyatýmýn üzerinden henüz bir hafta geçmesine raðmen, aracýmýza atlayýp önce Güre Belediyesi Baþkaný ile görüþme yaptýk, tüm otellerinin dolu olduðunu ve geç kaldýðýmýzý söyleyen baþkana “teþekkür edip” doðruca Edremit Belediye Baþkanýna çýktýk. Yýlmak yoktu. Bir yol kapandý mý, baþka bir yol mutlak açýk olurdu.

Edremit Belediye Baþkaný sabýrla beni dinledi. Daha önce ona neden baþvurmadýðýmý, neden geç kaldýðýmýzý sorgulayýnca, diðer belediyenin sponsorumuz olma vaatlerine kandýðýmý, ilettikten sonra;

“Baþkaným, eðer sizde bize hayýr derseniz baþýmý eðeceðim, ben bunu Edremit’in onuru olarak da deðerlendirmekteyim, çünkü 60 kiþi bilet almýþ ve yola çýkmaya hazýrlar, kimi randevularýný iptal etmiþ, kimileri de ‘biz kumda bile yatarýz’ diye razýlar…Hadi üç beþ kiþiyi evimde konuk edeyim, ama ya diðerleri? Sizden çok rica ediyorum baþkaným, onurumuzu kurtarýn…”

Sað olsun baþkan durumu hoþgörü ile karþýlamýþtý.

Sonrasý çorap söküðü gibi geldi. Tüm organizasyon masraflarýný üstlenip, 60 þair ve yazara ev sahipliðini mükemmel gerçekleþtiren Av. Tuncay Kýlýç Bey, benim tahminimden öte cömert ve asil davranmýþtý.

Aksi halde biz þiir etkinliðine “Sarýkýz” adýný verdiðimiz; Sarýkýz’ýn makamýný ziyaretine, hele hele 1760 metre yüksekliðe týrmanmamýz mümkün deðildi.



Ormanda buz gibi sularý içip Kaz Daðýnýn en yüksek tepe noktasýna vardýðýmýzda, bize rehperlik eden Edremit Belediyesinde Halkla iliþkiler Müdürü Zekeriya Özdemir, Kaz daðý hakkýnda ve Sarýkýz hakkýnda bilgi verdi:

“ Kaz Daðý’nýn eski çaðlarda ve mitolojideki adý “Ýda Daðý”dýr. Efsaneye göre; “Ýda” adýný “Ýdaios”tan alýr. “Ýda” adý, Anadolulu sair Homeros’a göre “Bin pýnarlý, çok pýnarlý, hayvaný ve bitkisi bol olan yer” demektir. Yunanlýlar döneminde Kazdaðý’na “Ýda-Ilyeda” ve doruðuna da “Ayda” denilmektedir. “Ayda”ilâhlarýn ve ilâhelerin kutsal merkezidir. Sarý _aman dininden olan simal Türklerinden Aktav Türkleri buraya gelip yerleþince eski inançlarýný Türk-Islâm perdesine bürüyerek “Ayda” doruðuna “Sarý kýz” ve asýl daða da “Kazdaðý” denir. “Kaz” kelimesi; bütün “Tahtacý” dediðimiz Türkmenlerce kutsal sayýlan bir hayvandýr.”



Beþ yüz metre yayan yürüdükten sonra Sarýkýzýn edebi dinlencesi gözükmüþ, körfez göðün mavi rengini almýþ, sonsuza uzanýr gibi ayaklarýmýzýn altýnda uzanmýþtý.

Ayaklarým yorulmuþ ve kasýklarýma aðrýlar girmiþti. Daha fazla yürüyemedim. Ameliyat olduðumu çoðu arkadaþýmdan saklýyordum. Eþimin bana günde tam dört kez zorla içirdiði bitkisel extratlarla ayakta duruyordum. Acý dayanýlýr gibi deðildi. Sarýkýz Makamýnýn olduðu tepeye baktýðýmda gözümde uzamýþtý 100 metrelik mesafe.

Sarýkýz makamýna gidememiþtim; bir çam aðacýnýn gölgesinde benim gibi geride kalan, öykü ve roman yazarý Ayþe Yamaç ile birlikte çöküp oturduk. Sarýkýz makam ziyareti ve Belediye Baþkaný konuþmasý bitirdikten sonra gönül dostlarýmýz yanýmýza varýnca, anlatýlanlar ise dudak ýsýrtacak nitelikteydi.

“Ah, Emine Haným, keþke gelseydiniz yukarýda çok þey kaçýrdýnýz, çok þey…”

Antalya’dan katýlan gönül dostlarýmýzdan baþta Abdülkadir Budak olmak üzere Mehmet Seviþ, Þaban Aktaþ, Bekir Sapacalý’nýn açýklamalarý ile bende oldukça þaþýrmýþtým.

Sit alaný olan Kaz Daðlarýnda ne sigara içmek, ne de ateþ yakmak serbest deðildi. Oysa ki; biz Edebiyat Galerisi Net olarak “edebiyat meþalesi” yakacaktýk, ama izin verilmeyince, sað olsun Mehmet Seviþ, o harika aklýný çalýþtýrmýþ, bir koþu kýrtasiyeciye gidip, Türk Bayraðý almýþtý, bana da;

“Bizde bayraðýmýzý dikeriz Emine Haným, üzülmeyin” diyerek asýk yüzümü sevinçle aydýnlatmýþtý.

Bayrak dikilmiþ, kitaplarý olan yazarlarýmýz; Sarýkýz Makamýna tek tek okunmasý için aylarca emek verip yazdýklarý yürek özlerini, manevi duygular içinde býrakmýþlardý.

Hava sýcaktý ve herhangi bir esinti de yoktu. Tek yaprak kýmýldamýyordu. Bu durumda herkesi þaþýrtan bir þey olmuþtu!

Þairlerin kitaplarý yan yana dizildikten sonra; en baþta bulunan kitap sayfasý, tek tek kendiliðinden açýlmýþ ve bir sayfada durmuþtu. Sayfa açýk ve sanki biri okumaktaydý.

Bizi getiren araçlara kadar yürürken herkes kendi arasýnda bu konuyu konuþuyor ve manevi yorumlar yapýyorlardý. Bense bu kutsal aný göremediðim için hüzünlüydüm.

Evet, çok þeyi kaçýrmýþtým…



Emine Piþiren/Bursa