Benim hastalýðýmý unutturan bu güzel günlerim artýk çok geride kaldý, ama anýlarýmýzdan asla silinmeyecek, kareleri de hafýzalarýmýzda býraktý.

Sayýlarý 60’ý bulan gönül dostlarým, sanal dünyadan reel dünyada buluþmanýn keyfini yaþamýþlardý. Senelerdir kalem dostluðu yapmýþ olduðumuz dost yürekler birbirleri ile dostluk köprüsü oluþturmuþtu.
Herkes kendi þehrine gidip, ben kendi hastalýðýmla baþ baþa kaldýðýmda bir gerçeði de yazmadan geçemeyeceðim.

Haftada bir aþý olmak için Edremit Hastanesine gidiyordum. Doktorum aþýlarýmý, mesaneme serumla birlikte veriyordu. Verilen ilaç idrar kesemde iki saat kalýyordu. Sonrasý çok sancýlý geçiyordu; ertesi güne kadar sýk sýk tuvalete taþýnýyor, kanamalý ve aðrýlý idrar yapýyordum. Doktorum bu durumun normal olduðunu, aþýnýn fayda ettiðini, söylemesi beni ve eþimi rahatlatýyordu.

Eþim, etkinlik boyunca yanýmdan hiç ayrýlmayýp, destek olduðu gibi, alternatif tedavisinde kullandýðým extratlarý da günde dört öðün bana içirmiþti.
Asýl beni yaþatan ve yaþamda tutan eþimin bu gayretleri olmuþtu. Onun yaþlý gözlerini ve” gizli gizli” Allah ile konuþmalarýna sessiz bir tanýktým. Otuz yýllýk hayat arkadaþým, benim “ölmemem” için çýrpýnýp durmaktaydý.

Alternatif bitki þurup ve haplarýný onu kýrmamak adýna içmeye baþladým.
Bir þiþe bitmiþ, ikinci þiþeye baþladýðýmda ilacýn tadýný deðiþik bulmuþ ve þiþe üzerinde yazýlý telefon numarasýný çevirdim. Telefona çýkan sekreterden yetkili kiþiyle görüþmek istediðimi ilettim.

Bir süre sonra bir erkek sesi ahizeden duyuldu:

“Buyurun, ne istemiþtiniz?”

“Yetkili kiþiyi” demiþtim.

“Evet, benim. Yetkili kiþi ile görüþüyorsunuz, konu neydi?”

“Pardon adýnýz nedir?”

“Faruk Durukan”

“Siz kimsiniz Faruk Bey?”

“Adýmý google yazýnca kim olduðumu görürsünüz, ben kimle görüþüyorum hanýmefendi?”

Ukalaca bir yanýt aldýðýmý sanmýþtým o zaman.

Gülümsedim bu tavýra;

“Benim adým da Emine Piþiren, googl’a benim adýmý da yazýnca kim olduðum çýkar beyefendi?” demiþtim.

O bu sözlerime aldýrmamýþ göründü;

“Peki, Emine Haným, konu neydi?”

Derdimi anlatmýþtým. Önce gergin geçen konuþma, hastalýðýmý öðrendikten sonra Faruk Bey, sesini yumuþatmýþ ve adresimi istemiþti. Alternatif ilaçlarýn mucidiydi telefondaki ses.
Ertesi gün buluþmak üzere sözleþtik ve telefonu kapadým.
Kanserle savaþýyordum. Yaþamak için her devaya koþuyordum…

Üç ay sonra tetkikler yeniden yapýlacak ve beni kurtaran Dr. Süleyman Özer Beye ne kadar teþekkür etsem azdý. O þimdiye kadar bine yakýn ayný ameliyatý baþarýyla gerçekleþtirmiþ ve benimkinde de elini çabuk tutmuþtu. Kanseri baþýndayken yakalayýp, kurtulmuþtum. Ama içimde olan bir kuþku da vardý:

“Ya, kanser hücreleri diðer dokulara sýçramýþsa!..”

Bu düþünceler aklýma geldiðinde bir sinek gibi savýyor kendimi þiire, öyküye ve yazým alanýna veriyordum.
Üç ay göz açýp kapanýncaya kadar geçmiþti. Doktorum ameliyathane de yeniden incelemeyi bilgisayarlý ortamda, mesaneme ýþýklý bir alet sokarak inceledi, bana da gösterdi ve müjdeyi verdi:

“Hadi gözünüz aydýn Emine Haným, artýk iyileþtiniz. Bundan sonra her altý ayda bir kontrolleriniz var, sakýn ihmal etmeyin ve sigaradan uzak durun…”

Ona ne kadar teþekkür etsem azdý.
Küçük bir hastanede, kýrsal bir bölgede adý basýnda geçmeyen bir doktora hayatýmý teslim etmiþtim. O da maharetli elleriyle ameliyat etmiþ ve beni kurtarmýþtý.
Beni yaþama döndüren dört kiþiye TEÞEKKÜR borçlanmýþtým.

Önce Rabbime, bana yeniden hayat verdiði için…
Sonra eþime, beni yaþama teþvik ettiði için…
Sonra Dr. Süleyman Bey’e, beni ameliyat edip kurtardýðý için…
Daha sonra da bilim adamý Faruk Durukan’a, bana alternatif tedaviler sunup, maddi manevi yaþam desteði verdiði için…

Teþekkür ederim ALLAH’IM…
Teþekkür ederim CANIM EÞÝM…
Teþekkür ederim Dr. SÜLEYMAN BEY…
Teþekkür ederim FARUK DURUKAN…



BÝTTÝ

Emine Piþiren/Bursa/23.11.2009