—Bulutlara baksana ne kadar güzeller! Sanki pamuk gibi böyle atlasan üstüne… Atlasan sanki gömülüvereceksin içlerine! Atlamaktan korkmasam, pamuk olduklarýna yürekten inansam keþke…
—Bulut mu ne bulutu arkadaþ görmüyorsun deðil mi? Hiç görmedin de zaten. Benim yüreðim yanýyor burada, sen bana kalmýþ bulutlardan bahsediyorsun. Beni nasýl anlayabilirsin ki zaten? Tamam, boþ ver ben böyle iyiyim.
Adýmlarýný sýklaþtýrdý. O kadar hýzlý yürüyordu ki baðýrmak zorunda kaldým ona.
—Kimse kimseyi anlayamaz ki! Sen de beni anlamadýn! Neden bulutlardan bahsettiðimi anlayamadýn!
Durdu. Arkasýna döndü ve gülümsedi. Yanýna gittim koþarak. Ona sýkýca sarýldým. Þimdi anlýyorduk birbirimizi; sözcükler yetersiz kalýnca bazen vücut dili devreye girmeliydi. Sarýldýk; anlaþtýk.
—Biliyorum. Korktuðum için iliþkimin bittiðini biliyorum. Ve onun doðru insan olduðuna yürekten inanmadýðým için bu iliþkiyi kurtaracak bir þey yapmadýðýmý biliyorum. Sen haklýsýn arkadaþ. Atlamaktan korkmasaydým, yürekten inansaydým keþke. Sen beni hep anladýn arkadaþ ben de seni anladým, anlayabildiðimce. Ama þüphelerim vardý hep. Bu yüzden yine yapmamam gerekeni yaptým; sana kýzdým; bitirdim!
Aðlayarak konuþtuðu için yarýsýný anlayamamýþtým. Ama ne önemi vardý; belli ki piþmandý. Her zaman ki gibi piþmandý. Aslýnda bir önemi olduðundan þüpheliyim; doðru olsa da olmasa da inanmak lazýmdý belki. Umursamadan yaþamak mý denirdi buna? Bilemiyorum.
—Korkma artýk. Korkman gerektiðinde ben sana söylerim.
Güldü. Bu aramýzdaki bir þakaydý. Moralimiz bozulduðunda birbirimize böyle söylerdik. Böylece güvende hissederdik kendimizi. Ýnsanlar böyle iþte; kandýrýyorlar kendilerini sürekli. Belki inanarak, belki inanmayarak… Ama sonuç ayný: Kandýrýlmak; kendin tarafýndan... Onu kandýrmak istedim; kendisine deðil de bana kýzsýn diye.
—Hadi gel, bulutlara gidelim!
—Olur, bana korkmam gerekirse söyle tamam mý?
—Merak etme. Hiç gerekmeyecek.
Onlar barýþtý, iliþkileri düzene girdi. Belki de iyi yapmýþtým onu kandýrmakla. Onu inandýrdým, onun korkularýný sildim. Sonuç olarak yine üzülecek ama en azýndan aklýnýn bir köþesinde ‘Acaba bulutlar pamuk olabilir mi?’ diye bir soru olmayacak. Bulutlarýn sadece bir arada duran anlamsýz su damlacýklarý ve ya su kristalleri olduðunu öðrenecek. Atlayacak! Ama 3. kattan atlamaktansa, en yukarýdan atlayacak çünkü sonunda alacaðý hasar, ayný olacak. Ne fark eder ki en azýndan öðrenmiþ olacak. Ve kendine deðil, bana kýzacak; onu kandýran bendim çünkü ama insan baþkalarýný daha kolay affediyor. Kendini ise bir ömür affedemiyorsun ve ben sýrf bu yüzden kendimi asla affedemeyeceðim. Arkadaþým için bulutlarý keþfettim. Ama umuyorum ki onlar, gerçekten de pamuklardýr.