Ah be kalbim gördün mü bak, yine kaldýk baþ baþa. En ufak sarsýntýda býrakýp da gitti aþk dediðin. Sense hep asiydin zaten, baþýna buyruktun ama bak bu defa bedeli daha da aðýr oldu. Dedim sana kaç kere; hassassýn, kýrýlmaya pek meyillisin, bir yan bakýþa günlerce dert çekersin, eller anlamaz seni hor davranýrlar, savururlar diye. Dinlemedin beni okudun bildiðini, bir zalimin esiri oldun. Ben sana “senin baþka bedenlerde yerin yok, geri dön kalbim” dedikçe, sen iyiden iyiye baðlandýn ona.
Þimdi yalnýz kaldýn kalbim ama bunu bile yok sayýyorsun, hala direniyorsun. Ýstediðin kadar inat et ve bekle ama giden dönmeyecek geriye. Sen, tek baþýna bir aþkýn nöbetine sevdalanmýþsýn, kalesini asla terk etmeyen askerler gibi yeminle baðlanmýþsýn. Görmek istemediðinse o kale zaten terk edilmiþ ve ayrýlýða teslim olmuþ, sende daha fazla direnme ve çek teslim bayraðýný ey kalbim.
Gerçekler acýtýyor seni biliyorum, bu yüzden yalanlarla avunmaya çalýþýyorsun. Yapma kalbim vazgeç artýk hala cýlýz bir umuda sarýlmaktan. Sen bu savaþýn kaybeden tarafýsýn anla ama bari býrak ta yaralarýný sarayým, kendini öldürmek için çabalayýp durma sen de sað kalmalýsýn bu savaþta.
Yoruldum kalbim bende çok yoruldum. Ýnsanlara sahte gülücükler daðýtmaktan, iyi numarasý yapmaktan usandým. Güçlüyü oynamaktan gücüm tükendi. Gündüzleri tenhada ara ara kaçan, dolup dolup yuttuðum gözyaþlarýmýn gece olunca, yalnýz kalýnca hýçkýra hýçkýra boþalmasýndan tükendim. Hem kendini bitirdin kalbim hem de beni, þimdi bari ilk kez gel de dinle beni; “deðerinin olmadýðý yerde iþin yok dön hadi geri”…