Aþký kimse çözememiþ þimdiye kadar, hiçbir akýl onu kavrayamamýþ, sen mi anlayacaksýn aciz aklým, sen mi onu yola getireceksin yaralý kalbim?
Okuldayken tek derdim havuz problemleri olurdu. Bir türlü çýkamazdým sorularýn içinden, baþýmýn belasýydý onlar. Bir gün gelipte onlardan daha büyük bir derdim olacaðýný, daha beter bir baþbelam olacaðýný nerden bilirdim. Nereden bilebilirdim ki, iki ayrý kalpten aþk havuzuna sevgi akýtýlsa, aþk havuzu ne kadar zamanda dolar? Nereden bilebilirdim ki, o kalplerden biri sevgisini akýtmayý kesse tek kalbin sevgisi aþk havuzunu doldurabilir mi diye gün gelecekte hayat bana soracak. Matematikten pek anlamazdým ve pekte çalýþmazsým ama bilseydin aþk problemini çözmek için ileride lazým olacak elbetteki daha iyi bir öðrenci olurdum. Yada okuldayken bizlere aþkýn matematiðini öðretselerdi, þimdi çözerdim tüm problemlerimi ve aþk dersinden hayat beni sýnýfta býrakmazdý.
Coðrafyayla hiçbir zaman problemim olmadý, zatende sözelciydim. Ama gel gör ki, aþkýn coðrafyasýda kafamý karýþtýrdý. Aþk kalbe girince tüm bedene bahar geliyor, herþey güllük gülistanlýk oluyor, hayattan en çok baharlarda zevk alýndýðý gibi iþte öyle mutlu olunuyor. Aþkýn gidiþi sonbaharýn geliþi gibi, sarý yapraklarýn yerlere dökülmesi hayallerin bitip gitmesi gibi ve yaðan yaðmurlarýn yerinede gözyaþlarý akýyor bolca. Sonbaharýn ardýndan kýþ geliyor beden ülkesine de, hayattan zevk tamamen bitiyor, kalp artýk buz gibi, ona yaklaþanlar bile üþüyor. Kýþýn ardýndan yine bahar gelecek. Coðrafya bilgilerime göre böyle olmasý gerekiyor. Ama bir türlü yeniden bahar gelmiyor, kalbim hala buz gibi gözlerim hala yaðmurlarý terketmedi. Yýllarca bize böyle öðretmemiþler miydi? Yoksa aþkýn coðrafyasý da apayrý bir ders mi? Al iþte biz zayýf daha, aþk coðrafyasýndan da kalýyorum sýnýfta.
Aþk gerçekten var mýdýr varsa gerçekten aþkta mutluluk kalýcý mýdýr? Aþk bir kalbe girince neden o kalp rayýndan çýkar ve neden aþk karþýsýnda akýl kendisine hakim olamaz? Biraz da aþkýn felsefesini yapmak lazým öyle deðil mi? Bilim felsefesi, ahlak felsefesi, sanat felsefesi… her türlü felsefeyi öðrettilerde okulda, bir tek aþk felsefesi yoktu aralarýnda. Ýþte belkide bu yüzden hala bir cevap bulamýyorum bu sorularýma. Binlerce soru karþýsýnda düðüm düðüm olup devre dýþý kalýyor iþte aklýmda. Hayat bana sözlüden de zayýf veriyor, aþk felsefesi de zayýf olarak karneme kazýnýyor.
Öðrencilik yýllarým hep güzel anýlarýmla dolu. Hayatýmýn en güzel en matrak hikayeleri halâ onlarda saklý. Ama aþk okulunda öðrenciliðim hayatýmýn en zehir günleri oldu. Kayýtýmý yaptýrdýðýma bin piþman oldum, ilk günler güzeldi herþey, gönlüme göreydi gidiþat. Sonralarý ise tüm güzel günlerin bir bir acýsý çýktý. Zayýf üzerine zayýf aldým hep, þimdiyse yeniden çalýþýpta bütünlemeden geçmeyi bile göze alamýyorum. Yenilgiyi kabul ettim, sýnýfta kalýyorum.
***************************************************************************
Çok laf geçirmeye çalýþtým kalbime ve aklýma ama onlar bana inat, cesaretle yürüdüler aþkýn üzerine, azimliydiler vede umutlu. Gözleri karaydý, hiç maðlup olacak gibi durmuyorlardý. Dedimki içimden “Yürüyün be, mutluluk sizin ellerinizde.” Gün geldi beklenmeyen oldu yine ve aþk terk-i diyar eyledi kalbi. Kalp sevgisini akýtacak havuzu kaybedince, nereye akacaðýný bilemediðinden bir o yana bir bu yana bocalayýp durdu. Hep güzel þeyleri düþünen akýl, binbir sorunun karþýsýnda iflas etti.
Þimdi ikiside mahsun ve bir suçlu gibi boyunlarý bükük. Akýl artýk pes etti ama kalp hiç belli etmemeye çalýþsa da halâ aþkýn geri dönmesini beklemekte. Grurunu bir tarafa býrakýp, halâ sevdiðinin yeniden bir tek adým atmasýný beklemekte. Þimdi kalbe kýzsam mý yoksa ona üzülsem mi bende çýkamýyorum iþin içinden, çünkü aþk neçekip gidiyor nede yüzünü güldürüyor. Halâ etrafýnda dolaþýp duruyor ve git-geller yaþýyor kalp. Aþk, artýk çýkmak üzere olan canýnýmý almaya geldi, yoksa yaralarýný sarmak için ilkyardýma mý anlayamýyorum. Herþey ilk günden bu yana artýk sakinleþiyorken, kalp en azýndan kendisini oradan oraya çarpmayý býrakýp, yerinde sessiz ve tepkisizce duruyorken aþkýn onu ikinci kez yaralamasýndan korkuyorum.
Aþk, “yanlýþ durakta inmiþim, beni yeniden kalbine alýrmýsýn” dermi, giden aþk kýrdýðý kalbi toparlamak için gönlünü almaya gelirmi, bir ömür boyu onu mutlu eder mi bilmiyorum. Umursamadan ve hiçbir açýklama yapma zahmeti çekmeden çekip giden aþk, bir gün merhamet ederde “ben hata yaptým, BENÝ AFFET” dermi bilmiyorum…
Yorgun ve maðlup bir imparator gibiyim, ne artýk savaþmaya mecalim kaldý nede derdimi anlatmaya. Kendimi teslim ettim aþka, ister alsýn canýmý, isterse versin canýný…