"Bir yazarın en büyük kâbusu, yazdığı son cümlenin, aslında okuduğu ilk cümle olduğunu fark etmesidir." – Franz Kafka"

Şiir > Deneysel

karışık

Fark-ı Şuur

senin aman dediğini vazoma koyuyorum sabahları / ve bakıyorum şaşkın bir baykuş gibi

üzgün

Gölge

Şimdi köşeden döndü gölgen / Henüz çıkmıştı marketten / Salınıyordu,

üzgün

Bitmesi

Bitmesini dilemek, dilek kuyusuna attığın paranın ağırlığınamı bağlı sanıyorsun. / Sanıyor musun bazı

nötr

Neden

biliyorum şimdi / neden dalıp gittiğimi / çamurlaşan kar yığınlarına

nostaljik

Sevdiği

kareler renkler akıp giden / bilmemesidir kimsenin / kimsenin gününde

nostaljik

Med - Cezir

Güneş doğudan, / Sen batıdan geliyorsun... / Sonra,

karamsar

Siyah

Cenaze arabasının arkasında yürüyen siyah giysili kadının siyah silueti… / Eteklerini şemsiye yerine

nostaljik

Issız Yazı

ey! tenha / |usulca| dili kanayan sevgilim / dudağı mumyalanmış

üzgün

Senin Gözlerinden

SENİN GÖZLERİNDEN / İstanbul'a bakıyorum,bir sonbahar günü Ekim ayında, /

Başa Dön