Şiir > Deneysel

düşündürücü

Ruhunu Kaybeden Adam

RUHUNU KAYBEDEN ADAM;......... / Uykulu gözlerle dışarıya fırladım. Herzamanki alışkanlıkla dış kapının eşiğini

üzgün

Zaman İlacı Olurmuş Her Şeyin

Aklımın ucundan geçen yanık bir türküydü sanki gözlerin….Her iç çekişimde içime sen doluyordu…Sensiz kalmanın burukluğu vardı

üzgün

Küf Tutmuş Yokluğun

Küf tutmuş işte yokluğun. Gelsende değiştiremezsin odamın nefesimi kesen nütubetli havasını. Değiştiremezsin bir kenara bırakıp gittiğin

nostaljik

Karanlık Sokak

SOKAK / Karanlık bir sokağa girdim / Sokak karanlık

karamsar

Kumar

Geceye attığım zarlar boş geldi, / biri siyah bir karoydu, öteki yalnızlığı giymiş

nostaljik

Ruhumun Denizi

RUHUMUN DENİZİ / Daralmış sokaklar / Yarılmış caddeler

olumsuz

Sessiz

varlığından bile haberdar olmadan yaşarken sessizce / tıkanırken kendi sessizliğimde /

Başa Dön