Hayat Kimine...
Sevildiğini duymak her insanı mutlu eder. Peki sevdiğini söylemek kolay mı? Eğer sevdiğiimiz hayattaysa iş biraz daha kolay ama ya diilse, yada bu son günleriyse de biz bunun farkında değilsek?
Sevildiğini duymak her insanı mutlu eder. Peki sevdiğini söylemek kolay mı? Eğer sevdiğiimiz hayattaysa iş biraz daha kolay ama ya diilse, yada bu son günleriyse de biz bunun farkında değilsek?
Şöyle bir dönüp baktım mazime / Neler neler yaşadım ben diye
Canım sıkkın, keyfim yok, mutsuzum bugün. / İşte yine hüznüne büründü gönlüm
Kovalıyor yine mutsuzluk / Sıkı takip ediyor beni mutsuzluk /
Miraç bir yakınlık. Sonsuz adımlarla Rabbimiz tarafından “gel kulum” demek.
Gönlüm hüznü seviyor benim, / Yüzüm buruk tebessümleri. / Sebebi;
Hafif hafif yağmur çiseliyor. Ohh tam yürümelik bi an. Kendimi dışarı atıyorum bahçe kapısından ve anında müdahale geliyor annem ve anneannemden “kızım ıslanırsın, nereye.” Şşştttt. Beni bana bırakın bakalım, gezintiye çıkıyorum. Ziyarete gidiyorum. Çocukluğumu ziyaret edeceğim az sonra.
Gözüm uzaklara daldı, gönlüm uzaklara uçtu. “Ah” dedim, “bir kuş olsaydım şimdi, bende uçup gitseydim.”
Masmavi bir dünyası vardı. Taptaze hayalleri, gidilecek çok yol, başarılacak çok iş vardı önünde. Kanı deliydi, bu yüzden uçarıydı zaten. Lisenin ikinci sınıfına gelmiş en büyük iki hayalinden hangisini seçeceğine karar verememişti. O’nu kuşatan hayallerinden ilki; inşaat mühendisi olmak diğeri ise; pilot olup göklere adını yazdırmaktı.
Gözümde yine yaş var bugün. Ağlayacak o kadar çok sebep var ki; hangisine ağladığımı bilmeden ağlıyorum öylece. Amacımdan sapmış, çarpıp duruyorum sağa sola. Bocalıyorum ha bire. Tam ayağa kalkıyorum düzeltiyorum kendi işte o an bir çelme daha ve yine yerlerdeyim.
Sevdiklerimizin doğum günleriyle aramız nasıl? Onları mutlu etmek hoşumuza gidiyor mu? cevabımız eğer evetse, haydi o zaman "en sevdiğimizi" mutlu etmeye.
kıymetimizi bilmeyenlerin biz neden biliyoruz kıymetini
Yol Azığı / Dünya dedikleri gelip geçiciymiş meğer, / Ahirette
kim bilebilir ki ölümün kendisine ne zaman geleceğini....
Sensiz bahar mı gelirmiş, sen varsan bahar... sensiz hayatımda kara kış var...
Niye bilmem hep sonbaharı sevdim, Dökülen yapraklarda buldum kendimi.
Bir tarafım olabildiğine mutlu dedim, Diğer tarafım çözemediğim kadar gizemli.
Ortaokul yıllarımdan beri elim kalemlere aşina. ne zaman yalnız kalsam onlar teselli etti, ne zaman mutlu olsam onlarla paylaştım hislerimi, bazen şiir oldular bazen de deneme. ayrılmadık nihayetinde hala da beraberiz.
sivas
konu ne olursa olsun denemenin sıcaklığını ve şiirin büyüsünü hiçbir şeye değişmem.
senai demirci, mustafa islamoğlu, ramazan kayan
ben denemeye çalışıyorum, bu yüzden kendimi onlara yakın bulmak; hocalarıma haksızlık olur bence.