mavi mavi ağlayan gülüşümde     
kehribar sarısı bir mevsim gezinir,     
Yakub’un hasreti gibi     
rüzgara verdim avuçlarıma düşen
yanık mevsimleri     
şahikalarda dolanan     
yalan güneşlere kanmış     
kelebekler gibi,     
kelimelerin kanatlandığı     
bir mevsimde duydum hasretini!
sılasız kaldığım
kehkeşanların gölgesi altında
her gün biraz daha biterken
kızıl güllerin sabahında seyrettim seni,

kara bir ihrama bürünmüş     
yüzü masum kokusu gül,     
sen hep böylesin     
biraz ateş biraz kül,     
dualarını kucakladılar     
Yesrib’li yanık tenli     
masum çocuklar,     
insan kalbinin zembereği          
seninle kuruldu
namus-u ekber
kanatlarında getirdi                    
dudaklarının inciden kelimelerini
gelişinle bir şehr-i ayin yaşadı kainat,

zırhlı orduları bırakıp
kızgın çöl ortasında
sadağımda beklettiğim öfkeleri
atıp deryalara
geldim!
kaf dağı denen yamacına,
hilalinle maveradan     
yıldızlar yağdı sönük gecelerime,
seni sevdikçe kendime geldim
kendimi bildikçe seni sevdim,
gözyaşımda çırpınan sevinçlerimi
duaların diriltti,
elinden ab-ı hayat içtiğim
sidret-ül müntehada
Ferit makamında sultanım benim.


EbrU OluR.