Bu hikayenin, asıl kahramanlarına...

    Kim olduğumu insanlar henüz bilmiyor. Çünkü insanoğlu, bu ülke de hep, küçük kulübelerden çıkan büyük insanlar yerine, büyük kulüplerden çıkan küçük insanları tanıdı.

    Onlara kızmıyorum. Sonuçta, öyle öğrenmişlerdi. Onlar öyle öğrenince de, bizler, hep o şehrin dışında kalan, aydınlık kentin karanlık sokaklarında yaşayan acınası insanlar olarak kaldık.

    Bizim mahalleye gelmek zor iştir. Adam öldürdüğümüzden, zorbalık yaptığımızdan değil. Bizler asla adam öldürmeyiz. Ancak sizlerin dünyasında bizler birer katiliz. Oysa, tiyatroda ne zaman, oyuncu, rolünü bir başkasına vermişti? Mahallemize kimse uğramaz, çünkü, bizi gördükten sonra, insanlıklarından utanırlar. Onların sofrada küstükleri yemekler, bizim hayallerimizi süsler. Ve olur olmadık şeylerle kavga ettikleri babalarını, bizler yıllar önce, evlerine ekmek getirmeye çalışırken kaybetmiştik.

    Aslında kolay değil anlatmak. Ölümleri, yoklukları, yalnızlıkları. Hangi yazar doğru anlatabilmiş ki bizi. Ama anlatmalıyım. Belki bir gün bizim mahalleye yolunuz düşerde, tiksinerek değilde, bizlerinde sizler gibi olduğumuzu kabul ederek geçersiniz yanımızdan diye.

    Benim kim olduğumun hiçbir önemi yok. Önemli olan, mahallemi tanımanız, zaten mahallemi tanıdıktan sonra, benim de kim olduğumu anlarsınız. Çünkü ben, her uzvu o mahalle kokan, sizlerin acıyarak ve tiksintiyle baktığınız insanım.

    Bir yağmur düştü toprağa önce, topraktaki bitkiler çiçek açtı. Tanrı, tüm cömertliğiyle yaklaştı bize. Ve sizler büyüdünüz, bizleri her geçen gün küçülterek...